Kritiek
Na een prijsavond hoor ik het soms weer, de kritiek dat zo’n avond ervaringsgericht is. Dat zo’n groot opgezette avond oppervlakkig is, dat het makkelijk is zo in de groep mee te gaan, dat het een geloofsbeleving stimuleert die van piek naar piek gaat maar tussendoor weinig voorstelt.
Aan de andere kant word je ook niet geacht te zeggen dat je zingen echt niet leuk vindt, want dat is toch zo belangrijk in de kerk? Of ik hoor kritiek op mensen die hun geloof rationeel beleven, die graag “hun tijd verliezen” met abstracte theologie en discussies.
Ik denk dat beide kanten hetzelfde probleem hebben: we stellen vaak onze eigen manier van geloofsbeleving als norm voor anderen. We kunnen weinig begrip opbrengen voor iemand die op een andere manier zijn geloof beleeft. Dat is zo jammer, want juist in de diversiteit zit een enorme rijkheid én een grote vrijheid. Zoveel verschillende mensen er zijn, zoveel verschillende manier om een relatie vorm te geven.
| "We stellen onze |
Kijk maar eens naar stelletjes in je omgeving, hoe en wat zij doen als ze samen zijn is niet de manier waarop jij dat doet of zou doen. Het ene stelletje doet echt alles samen, het kan zelfs zo erg worden dat als je tegen ze praat is het moeilijk te onderscheiden welke arm van wie is. Van het andere stelletje zal je op het eerste gezicht niet kunnen zeggen dat ze bij elkaar horen, na een paar weken hoor je tot je grote verbazing dat ze samen zijn.
Introvert en extravert
Iedereen is verschillend. Iedereen geeft een relatie op verschillende manier vorm. Zo is dat ook met onze relatie met God. En wat dat betreft, er zit vaak veel overeenkomst in de manier waarop we een relatie met andere mensen vormgeven en de manier waarop we het natuurlijkst met God omgaan.
Iemand die erg extravert is, wil over het algemeen graag met anderen zijn geloof beleven, met anderen erover doorpraten, of in een kerk of prijsavond zich uiten. Iemand die introvert is zal meer geneigd zijn inspiratie te halen uit studie en bezinning. Een rationeel iemand zal meer op de theologie gericht zijn, terwijl een gevoelsmens eerder op de ervaring gericht is.
Ik hou zelf bijvoorbeeld erg van een liturgische dienst. Als een dienst een beetje samengeraapt is, zonder duidelijk lijn, kan ik veel minder goed meekomen. Ik hou daarom ook niet van ‘liedjes kiezen’, omdat dat van vrolijk naar aanbiddend naar gedragen kan gaan, zonder enige connectie. Maar tot mijn grote verbazing heeft lang niet iedereen daar last van.
Ik vind het ook echt een verschikking om in de kerk in groepjes te moeten bidden. Ik stap het allerliefst op of ik ga naar het toilet. Aan de andere kant vind ik het heerlijk als er een moment van reflectie is na de preek, dat kan me niet lang genoeg duren. Maar ik heb ook vrienden die precies omgekeerd in elkaar zitten.
Iedereen is verschillend
Het punt is: we zijn allemaal verschillend en geven op een verschillende manier een relatie vorm, dus ook onze relatie met God. Daarin is het een niet verkeerd of moet je het alleen volgens een bepaalde manier doen. We moeten onze manier ook niet opleggen aan anderen. We moeten een vorm vinden die bij ons past en waardoor we het ook vol kunnen houden.
Het is wel belangrijk om ook buiten je eigen voorkeur te durven kijken, en wat meepikken van iets anders. Want geloven doe je niet alleen, hoe introvert je ook bent, en geloven doe je niet alleen op prijsavonden, hoe extravert je ook bent.
Een boek die op een boeiende manier ingaat op spiritualiteit en karakter is: 'Invitation to a journey', van Mulholland. Hij gebruikt onder andere de Myers-Briggs persoonlijkheidsindeling en gaat er op in wat voor consequenties dat heeft voor de het geestelijk leven.
