Time To Turn

Nood in België, ik zie ze niet!

29.03.2011

 “Nood in België? Waar is die dan Becky? Ik zie de nood hier niet. België is zo’n luxelandje dat we het zelf niet meer beseffen.” Zo reageerde een vriend in een gesprek over Short Term Missions. Deze korte zendingsreizen zijn enorm populair onder jongeren (en ook ouderen worden er steeds enthousiaster voor). Voor een korte tijd gaan deze naar een ander land met de bedoeling de plaatselijke bevolking te dienen. De nood in deze landen is overduidelijk. Nood in België? Dat valt best mee.

Maar toen begonnen we over een misschien wel veel belangrijker doel van de short term missiontrips: ‘bewustwording’.

Dat de geestelijke nood in België hoog is is vaak nog wel duidelijk. De materiële nood daarentegen is veel minder zichtbaar. Velen gaan er dan ook vanuit dat deze daarom niet bestaat – behalve een handjevol zwervers in de Brusselse stations maar “die hebben er zelf voor gekozen!”.

“Misschien” zei ik, maar het is het niet omdat we de nood niet zien dat ze onbestaande is. Is het niet zo dat we landen uit het Afrikaanse deel van de wereld automatisch associëren met armoede, ziekte, verkrachtingen, mishandeling, misdaden,… maar dat, wanneer we eenmaal terplekke zijn, het niet deze dingen zijn die we zien. Zijn deze dingen daarom onbestaand? Natuurlijk niet, want de leider van jullie zendingsreis heeft voor vertrek natuurlijk al contact opgenomen met een zendingspaar dat jullie een paar van de meest schrijnende toestanden laat zien: aha! Daar is de nood!

Begrijp me niet verkeerd, ik wil hiermee de schrijnende toestanden onder het overgrote merendeel van de wereldbevolking niet relativeren, zeker niet. Maar als ik bijvoorbeeld nadenk over de prostituees in België’s grootste steden kan ik niet geloven dat al deze jonge vrouwen daar vrijwillig staan. Als ik verhalen hoor van een 6-koppig gezin dat met hun zwartverdiende centen nauwelijks toekomt om een kamertje van 5x5 meter van een Gentse huisjesmelker te huren dan kan ik me niet voorstellen dat deze mensen daar blij mee zijn.

Je kan dan heel makkelijk en ontwijkend antwoorden dat België talrijke OCMW’s heeft om zich met dergelijke problematiek bezig te houden maar de weg NAAR zo’n OCMW is voor 99% van de mensen in dergelijke omstandigheden té moeilijk. Denk alleen maar al de taal. En het geluk dat de student die onder dit 6-koppige gezinnetje woont de tijd neemt om dagen lang met jullie van OCMW naar sociale dienst naar OCMW 2 te hollen heeft ook bijna niemand.

Armoede in Vlaanderen krijgt een gezicht

De nood in België? waar is die dan? Ook voor mij is dat de vraag. Het is vaak een verborgen nood. Daarom is er de nieuwe reeks van 'Rekening in het rood: armoede in Vlaanderen krijgt een gezicht'. Volgens de reclame zal het programma laten zien dat schrijnende toestanden ook in België niet zeldzaam zijn. Ik ben nu al benieuwd hoe dit programma op een respectvolle manier met deze mensen om zal gaan. Maar wat ik me bovenal afvraag is hoe de programmamakers in contact zijn gekomen met deze mensen.

Als ik de internetfora moet geloven zullen al deze mensen door de media-aandacht uit hun erbarmelijke situaties worden gehaald. Maar hoe we dergelijke verborgen situaties en problematiek op grotere schaal kunnen aanpakken blijft voorlopig ook voor mij een raadsel.

Rekening in het rood, vanaf 30/3 iedere woensdag om 21:35 op VT4.