Mocht ik ooit alcoholist worden, dan zou ik zo bij de AA gaan. Het lijkt me geniaal om naar een groep te kunnen gaan waar iedereen met hetzelfde probleem worstelt, waar niemand je veroordeelt en waar je jouw verhaal kwijt kunt. De anderen in de groep begrijpen je en stimuleren je om vol te houden. Ik vermoed dat ik het daarna ook bijna jammer zou vinden als ik helemaal nuchter ben en niet meer naar de bijeenkomsten hoef te gaan.
De Anonieme Zondaren
Soms zou ik willen dat er een soortgelijke groep bestond, de AZ, de Anonieme Zondaren. Een groep mensen die met dezelfde problemen worstelen, waar men me niet direct veroordeelt en waar ik zonder schaamte mijn verhaal kwijt kan. Een groep waar ik me begrepen voel en die me stimuleert om vol te houden.
De kerk, zeg je?
Als ze de biechtstoel weer gaan invoeren misschien, zodat ik anoniem kan biechten. Maar mijn zonden opbiechten in de kerk? Ik kijk wel uit. Want stel je voor, ze zullen me raar gaan aankijken. In de kerk zie ik ze al mompelen tegen elkaar: kijk, dat is die en die en die doe dat. Nee, bedankt. De kerk is wel de laatste plek waar ik mijn zonden zou willen opbiechten
Verkeerd biechten
Soms komt er een enthousiast persoon die het belang van biechten inziet en je je zonden laat belijden in een groepje. De bedoeling is dan wel goed, maar de context is helemaal verkeerd; er is geen veiligheid en vertrouwen. Het begrip dat vanzelfsprekend zou moeten zijn omdat de rest in hetzelfde schuitje zit, is ook niet altijd aanwezig.
Op die momenten belijd ik dan ook het liefst een interessante zonde zoals: ik ben dol op van die gadgets, ze zijn zo leuk en zo handig, maar misschien besteed ik er teveel geld aan. Of een populaire zonde: ik ben verslaafd aan de sociale media, ik ben er teveel mee bezig. Of, afhankelijk van de groep, kies ik voor een intellectuele zonde: ik kan soms weinig geduld opbrengen met oppervlakkige christenen. Zo van die ‘zonden’ die niemand echt zal veroordelen en waar ik ook niet noodzakelijk mee zit. Maar daadwerkelijk mijn ziel blootleggen in de kerk? Nee bedankt, ik kijk wel uit.
Bevrijdend biechten
En toch zou ik willen dat het kon. Het zou zo enorm bevrijdend zijn als er in de kerk ruimte was voor biechten. Om mijn hart te kunnen luchten zodat ik niet meer alleen met een probleem hoef te worstelen. Wat zou het soms een opluchting zijn om iemand de vergeving te horen uitspreken zodat ik mezelf ook kan vergeven. Wat zou het bevrijdend zijn als er in de kerk meer voorgangers, oudsten of jongerenwerkers zouden zijn die bekend staan als open mensen waar je je verhaal bij kwijt kunt zonder dat ze je veroordelen!
