Wat betreft financiële verslaggeving is het nog steeds de crisis van overheidsschulden dat de plak zwaait. In dat verhaal worden de kredietbeoordelaars, of "rating agencies", vaak genoemd. Zij zouden veel macht hebben omdat iedereen naar hen luistert. Een voorbeeld hiervan is de recente ratingverlaging van de overheidsschuld van de Verenigde Staten: van AAA (zeer goed) naar AA+ (zeer goed, iets groter risico op lange termijn).
Verrassing
Kredietbeoordelaars zijn nodig omdat niet iedereen de tijd heeft om te onderzoeken hoe risicovol alle entiteiten (overheden en bedrijven) zijn. Ook is het waardevol dat deze mensen onafhankelijk zijn van de entiteiten die ze beoordelen. Maar dikwijls hebben de mensen van deze ratingbeoordelaars goede contacten met de entiteiten die ze beoordelen, zodat ze zo over recente en juiste informatie beschikken. Voor het overgrote gedeelte is deze informatie echter reeds publiekelijk beschikbaar. Zo is het bijvoorbeeld geen probleem om te weten hoeveel schulden de VS hebben en hoe slecht de economie in de VS het doet. Het zou dus eigenlijk geen verrassing mogen zijn dat de rating agencies de ratings (zullen) verlagen. Meer nog: ik vind het vreemd dat de aandelenmarkten zo negatief reageren en dit is volgens mij enkel psychologisch te verklaren. Des te meer omdat de intrest op overheidsschulden van de VS nog nooit zo laag heeft gestaan.
Besparingen
Ondertussen heerst overal een tweestrijd tussen zware korte besparingen of minder zware lange besparingen. Politici zullen natuurlijk liever minder zware besparingen verkiezen, en dat is niet eens zo gek: overheidsuitgaven hebben een groot effect op de economie. Het nadeel is dat het probleem niet wordt aangepakt (of toch alleszins dat dit zo lijkt), zodat men zenuwachtig wordt. Bij deze landen is er een marktmechanisme om hen te straffen, namelijk een hogere rente. Spijtig genoeg heeft de ECB onlangs gemeld dat ze overheidsobligaties van deze landen gaat kopen, zodat dit marktmechanisme niet meer werkt.
Het einde is nog niet in zicht...
