LifeStyle!

Survival of the fittest

07.03.2012

Als ik er tegenwoordig de kranten op nasla of het nieuws bekijk, bekruipt me een onaangenaam gevoel.  Vorige week was ik stomverbaasd en vooral ontzet over het gevecht dat vorige week bleek te zijn uitgebroken in Leuven. Op een homofuif werden twee kerels ineengeslagen. Ineengeslagen? Huh, wat is dàt voor reactie? Ik kan me heus inbeelden dat je het oneens kan zijn met iemands keuzes, maar je kunt toch niet zomaar even persoonlijk gaan afrekenen? Ik vraag me af of de daders in kwestie vinden dat dat soort recht werkelijk in hun handen ligt. Als we even logisch denken: je wordt van zulke acties toch nooit een beter mens? 
 

Toch maar geen baby
Helemaal diep geraakt was ik van het nieuws in De Standaard vorige week. In het artikel viel te lezen dat abortus nà de geboorte van een kind ook moet kunnen. Althans, volgens sommige Italiaans-Australische geleerden. De proffen in kwestie schreven een essay in 'The journal of medical ethics' waarin ze 'postnatale abortus'  verdedigden. Naast medische overwegingen, zouden bovendien net zo goed sociale of financiële redenen daartoe  aanleiding moeten kunnen geven. Volgens de proffen, Giubilini en Minerva, moeten ouders kunnen beslissen dat hun kind mag sterven als het hen niet uitkomt ervoor te zorgen. Een geluk voor hen dat hun gedachtengoed geen keuzemogelijkheid was toen hun moeders hen kregen. Als die er toen geen zin in hadden gehad, hadden de geleerden hun punt misschien helemaal nooit kunnen maken... 

Hoe het ook zij, de ethische standpunten van de proffen hebben voor een wereldwijde schokgolf gezorgd. Begrijpelijk. Maar tegelijk is het niet meer dan een verlengde van het huidige ingrijpen in een kinderleven in een veel vroeger, ongeboren, stadium. Toch? Want als wij zelf denken over leven te mogen beslissen, wie beslist er dan waar de leeftijdsgrens ligt? Wanneer is de stekker eruit trekken dan zogenaamd 'verantwoord' en wanneer niet?
 
Respect voor leven?
Dat we in een individualistische en egoïstische maatschappij leven, wist ik al, maar dat zelfs het laatste greintje respect voor andermans leven uitgeroeid raakt, dat blijft schokkend. 
 
Wie denken wij mensen wel dat we zijn, dat we voor God denken te gaan spelen? Wie iets doet tegen onze waarden in: hop, een pak slaag en het is opgelost. Geen zin in de verantwoordelijkheden voor een kind: geen probleem, even een postnatale abortus. Klaar. Toch volgens de krant van verleden week en haar hoofdpersonages. Als dit de standaarden worden, what's next? 
 
Survival of the fittest
Naastenliefde, hoe oubollig het woord ook, als ‘way of life’ heeft haar effect nog nooit gemist. Maar bovenstaande voorbeelden doen me meer denken aan de ‘survival of the fittest’, het gedachtengoed van Darwin... Enkel zij die het hardst om zich heen slaan en anderen uit zien te schakelen, overleven. Niet bepaald een stap vooruit in onze ontwikkeling, als je het mij vraagt...    
 
 

Bookmark and Share

script loaded from: /uploads/tx_lumophpinclude/fb_comments.txt

FB like php

Plugin: Auteur info

Info Auteur

Avatar

Shirine Irani

Beroep:
Marketeer

Woonplaats:
Leefdaal

Bio: Muziekfanaat, marketeer, moeder, echtgenote,... als creatieve duizendpoot probeert Shirine in het leven alle ballen in de lucht te houden zonder de belangrijke dingen uit het oog te verliezen...

Lijst Artikels

(copy 1)