Breeze - Connect-Root-Rise
Van brieven tot Skype
07.11.2013
Vorige keer vertelde Sarah Elshout ons hoe ze Jezus leerde kennen. Vandaag gaat haar avontuur verder…
Dopen
Ik ben gedoopt op mijn 13de, waar de meeste Christelijk opgevoede jongeren aan het einde van hun pubertijd de keuze voor Jezus maakte, was ik nog op en top puber. Het is dus goed om te weten dat wanneer je gedoopt bent, het niet betekent dat je een perfecte Christen bent, maar dat je een keuze voor God gemaakt hebt en die aan iedereen hebt laten zien. Ik heb nog veel stommiteiten begaan en foute keuzes gemaakt, maar elke keer opnieuw kon ik naar God gaan en opnieuw beginnen. Soms duurde dat wat langer dan anders, maar toch wist ik in mijn hart altijd wat ik eigenlijk zou moeten doen.
Kampen
Doordat ik nog zoveel fouten maakte, twijfelde ik vaak aan mijzelf en aan het feit of God wel van mij hield. Ik kom ook uit een niet-Chirstelijk gezin, dus ik kon thuis ook niet met al mijn vragen terecht. Maar gelukkig waren er kampen. Ik denk dat TeenStreet 95% van mijn geloof en mijn relatie met God vorm heeft gegeven. Als ik daar nu aan terugdenk, zie ik ook in hoe belangrijk Christelijke vrienden zijn. In de tijd dat ik naar TeenStreet ging, had ik geen internet (misschien zelfs geen computer) en de meeste mensen die ik op TeenStreet leerde kennen, woonden ver weg (ver is relatief natuurlijk). Na TeenStreet schreven we dan brieven naar elkaar, maar dat verwaterde natuurlijk altijd. Dus dan kwam ik weer in een dip terecht en leefde ik vol verwachting uit naar de nieuwe TeenStreet. Ik was dan ook enorm blij dat ik opeens internet had met MSN en skype om beter contact te houden met iedereen. Uren heb ik met andere Christen gechat over dingen die ik op mijn hart had. En toen was er plots ook het Breeze-forum en de gebedsavonden in Hasselt. Deze en andere dingen hebben mij enorm veel steun gegeven en mijn geloof versterkt. Relaties zijn erg belangrijk!
Stille Tijd
Hoe het dan zit met mijn persoonlijke relatie met God? Of m.a.w. mijn stille tijd. In het begin las ik trouw elke avond in mijn Bijbel en zei ik nog steeds het Onze Vader tot ik te horen kreeg dat het om zoveel meer ging dan het kramachtig vasthouden aan gewoontes en het bidden van woorden die je misschien niet meent. Nu klopt het wel dat het Bijbel lezen, soms wel lezen om te lezen was, maar toch was het achteraf gezien een goede gewoonte. Wanneer je er geen gewoonte/routine van maakt, is het in deze drukke maatschappij met zoveel afleiding toch moeilijk om er zomaar elke dag tijd voor te maken. Ook al weet je dat het Woord van God zo belangrijk is, toch heb je niet elke dag zomaar een onweerstaanbaar verlangen om daar in te lezen. Dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds jammer vind, want het lijkt zo logisch dat als je van iemand houdt, je daar graag naar wil luisteren, daar meer over wil weten, daar mee bezig wil zijn. Toch heb ik dat gevoel niet altijd, eigenlijk zelfs niet vaak.
Gelukkig heb ik wel mogen leren dat Stille Tijd meer is dan gewoon wat in de Bijbel lezen en een gebedje opzeggen. Het kan ook gaan om aanbidding, gewoon je dag overlopen met God, Hem kort iets vragen of voorleggen, Hem zoeken in de natuur, genieten van gesprekken met andere mensen over Hem, het samenzijn in de Kerk. En als ik al die dingen bij elkaar tel, dan ben ik toch veel met God bezig. Het is dus gewoon ook een kwestie van het zoeken naar de stille tijd die bij jou past. Iets waar ik graag nog “beter” in zou worden is het stil worden voor God en beter naar Hem te luisteren. Eén van de struikelblokken is vast mijn drukke leven, maar een andere hindernis is volgens mij ook de angst die daar bij gepaard gaat “Wat als ik God nu gewoon niet hoor”…
Dit artikel is deel van de reeks "Driehonderdduizend mogelijke antwoorden" waarin we mensen vragen naar hoe {CONNECT} {ROOT} {RISE} in hun levens plaatsvond.
