“Heb je geen zin om mee te gaan op Breezeweekend?” Deze vraag, afkomstig van mijn vriendin Ann, was de trigger of met andere woorden de aanleiding die me gegeven werd om naar het Breezeweekend te gaan. Oei, dacht ik bij mezelf, wat is dat nu precies? Ik had wel al een vaag idee dat Breeze iets te maken had met christelijke jongeren, samenkomsten en David Buntinx, maar wat was nu de precieze link tussen deze losse elementen?
Alles werd een stuk duidelijker na wat meer informatie te hebben gelezen op de site van Kniel.be. Het thema, het programma en vooral het christelijk engagement van de organisators voor dit weekend spraken me meteen aan. Ik zeg zo: “We zijn pas mens door open te staan voor veranderingen. Maar een 180° alteratie door de Here Jezus, dat maakt ons zoveel meer waard.”
Vrijdag 3 april
Na twee kleine uren te hebben gereisd met de trein, werden we aan het station van Sint-Joris-Weert enthousiast opgewacht door Janita. Het eerste wat me opviel aan haar was haar warme glimlach en het t-shirt met het retro Breeze-logo dat ze droeg. “Hartelijk welkom, ik ben Janita!” zei ze en ze stelde zichzelf voor. Ik, Ann, Marina, Evelien en Rafaël deden hetzelfde. We kwamen omstreeks 18u toe in De Kluis, na een ‘heftige rit’ die ons alvast een voorproefje gaf op de pijnlijke toestanden die we zouden meemaken bij het paintballen.
De ontvangst door de al aanwezige Breeze-leden beviel me. We kregen allemaal een sticker met onze voornamen erop die we mochten plakken op onze kleding. Zo weet iedereen hoe iedereen heet en hoeft men niet telkens te improviseren bij het roepen van de namen. Natuurlijk hield dat sommigen niet tegen om dat wel te doen.
Die avond aten we rond 19u heerlijke macaroni met kippenvleugels. Voor mij was het wel even wennen, al die nieuwe gezichten bij elkaar. Een kort openingswoord en verwelkoming van het Breeze team volgde daarop.
Na het afwassen werden de stoelen in de zaal geschikt, zodat we allen tesamen een moment van aanbidding konden doen. Het aanbidden gebeurde door middel van prachtige poëzieteksten en al dan niet bekende lofliederen onder muzikale begeleiding.
Na het bezield meezingen en luisteren van de liederen en zowel stille als luide gebeden te geven ter ere van de Heer, volgde er een intrigerende preek van David Sies. Deze preek kort samengevat: Het is niet omdat je christelijk bent dat je samen met andere christenen moet leven op een afgelegen eiland. Je moet jezelf juist tussen de menigte mengen in die ‘boze buitenwereld’ om te getuigen van het Woord van God.
Daarna gingen we in groepjes van 4 personen even napraten over de preek en enkele gegeven vragen onder elkaar bespreken. Best interessant want zo leer je het perspectief van een andere Christen beter kennen. De preek werd afgesloten door een paar vragen te overlopen en een algemene stemming te houden van wie zichzelf kan herkennen in een paar diertjes van de film “Madagascar”. Ik vond het ronduit geweldig!
De rest van de avond verliep redelijk chill. Na enkele borrelhapjes en een paar aangename chats te hebben gedaan, werd de avond afgerond met een spectaculair optreden van “De Nieuwe Zakken” a.k.a. David Sies en Jelle Creemers. Ik vond hun liedjesteksten grappig en melodramatisch. Een geweldige performance die een staande ovatie verdiende!
Zaterdag 4 april
The following takes place in the morning between 7.20h and 8.00h: Op eigen kracht opgestaan om naar de douche te gaan en me klaar te maken.
8.05u: Een gezellig ontbijt, na een persoonlijk schietgebedje met een uitgebreid assortiment aan broodbeleg. Hagelslag en chocopasta in één = overheerijk!
9.00u: Naar boven gegaan om even alleen een stille tijd te houden, met als Bijbeltekst: Richteren hoofdstuk 6 vers 11 tot en met 18. Dit omvat een deelverhaal van Gideon, waarbij een engel aan hem verscheen om hem de boodschap van God aan te kondigen. Het was Gideons opdracht om Israël te bevrijden van de Midjanieten, met de bijstand van de Heer. Deze tekst getuigde dat niets onmogelijk is als je jezelf volledig toevertrouwt aan Hem, zelfs als je het even niet ziet zitten.
Nu ja, het bovenstaande werd even voorgesteld in de stijl van de serie “24” voor wat tekstdiversiteit. Een uitgebreide presentatie van het Breeze-team volgde kort in de voormiddag met daarna opnieuw een zalig en geestverrijkend moment van aanbidding. Jelle Creemers vertelde ons wat meer over het koninkrijk van God. Dit mochten we ook bespreken in groepjes van 4 tot 5 personen en bepalen hoe we het beeld van Jezus zien. Als lijdende koning, als een trotse koning of als het standbeeld in Rio De Janeiro, waar Hij met open armen op een bergtop staat.
In de middag kregen we lekkere hamburgers met macaroni. Een subliem voorbeeld van kettingkoken, noem ik dat. Na de lunch waren we gereed om te gaan paintballen. Omdat er niet genoeg auto’s waren om ons op hetzelfde moment te vervoeren, moest ik wachten op de tweede shift, die er binnen twintig minuten weer ging zijn. Ondertussen vonden we onszelf een alternatief spelletje: met stenen gooien tot de tak omver valt. Dat vond ik best wel amuserend. Toen we aankwamen vond ik het toch wel grappig om te zien hoe iedereen van de eerste shift tekeer ging op het ‘slachtveld’ terwijl we een paar momenten daarvoor nog veilig en wel braafjes lofliederen zaten te zingen. Toeval wilde natuurlijk dat de klep van mijn paintballgeweer openstond, maar gelukkig had ik een stuk of 5 mensen in totaal “neergeknald”, tijdens onze beurt. Onder leiding van Job hadden we de ideale tactiek gevonden. Yes, ons team, blauw (van de tweede shift), had gewonnen!
De avond viel vlug en na een rustpauze was de tijd voor het avondmaal aangebroken. Helaas kan ik me niet herinneren wat we precies aten maar het was vast wel iets lekkers. Waarschijnlijk vertel ik alles nu in de verkeerde volgorde maar ik herinner me ook dat we enkele gezelschapsspellen hebben gespeeld. Na twee verliespartijen van Uno en Jungle Speed, besloot ik om het rustiger aan te doen in het spel Party & co. Zulke spellen zijn totaal mijn genre want daar is behendigheid overbodig. Voor we tot het einde konden spelen, was het tijd voor het gebedsuur, dus moest de zaal weer geschikt worden. Vlug ons boeltje opruimen en gedienstig meezingen en luisteren. Het leukste aan deze activiteiten en momenten van gebed is dat je altijd de positieve energie rondom je voelt van al die toegewijde en prachtige jonge Christenen.
Het kampvuur volgde rond 10.30 uur die avond. Iedereen dicht bij elkaar in een cirkel, starend naar de groeiende vlammen voor zich, hier en daar wat gelach, een prachtige sterrenhemel… wat konden we nog meer wensen? Werkelijk, we zijn allen gezegend door de Here Jezus.
Zondag 5 april
“Neen!” dacht ik, “Ik wil niet opstaan en ik wil vandaag ook niet weggaan!” Maar de realiteit doordrong me en al gauw kwam Janita aangeklopt om ons uit ‘Droomland’ te halen. Vreemd genoeg stond ik op met de gedachte dat ik die dag coquilles St.-Jaques ging eten. Waar ik het idee vandaan haal komt vast van een afgedwaalde link die ontsnapt is van mijn onderbewustzijn.
De stille tijd ging dit keer over Lucas 9 vers 23 tot en met 27. Hierin vertelt Jezus dat iedereen die hem wil volgen, ook zijn eigen kruis moet dragen. Dit wil dus zeggen dat je als christelijk mens niet mag denken dat je van zonden bent vrijgesteld. Rechten brengen ook plichten mee, dus ons voorrecht is dat we Jezus mogen leren kennen als onze liefdevolle hemelse Vader die onze zonden heeft vergeven. Hierbij zijn onze plichten om Hem te eren, zijn Woord te verkondigen en ons levensbeeld- en stijl te kunnen aanpassen aan dat van Hem. Ons medium is daarom de bijbel, want zo weten we wat voor een geweldige Vader wij hebben. Zo, dat was even een kort intermezzo van mijn perspectief hierover…
Bij de ochtenddienst mochten we liederen aanvragen uit het opwekkingsboekje en in kleine groepen popcorngebeden doen. Hierbij gaat iedereen binnen de groep een paar korte zinnetjes van dankbaarheid uiten of hulp/steun vragen aan de Heer.
Na mijn valies te hebben ingepakt en een vlugge middagjogging om in het open veld bereik te krijgen met mijn gsm, was de tafel buiten al gedekt. Het was gewoon geweldig om met de hele groep aan een lange tafel te zitten, onder de tijdelijke zomerzon. We hadden dit keer keuze tussen twee soepen. Een groene en een rode. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken dus koos ik de rode met asymmetrische gehaktballetjes.
In de keuken heb ik keihard mijn been tegen een steelpan gestoten dus nu heb ik toch een blauwe plek. Waarschijnlijk heb ik te vroeg gejuicht toen ik heelhuids terug kwam van de paintballactiviteit. Na het kuiswerk nog even het laatste loflied (ik ken de titel niet) “Don’t you know your love… You got to give it to me,…” in een cirkel gezongen met het grootste deel van de bende en een slotgebed van dankbaarheid, daarna waren we allen gereed om afscheid te nemen van elkaar en te gaan vertrekken naar onze kot of huis.
Nu, ik ben blij dat ik zo veel fantastische mensen heb leren kennen en dat de Here ook aanwezig was binnen alles wat zich in dit weekend plaatsvond. Het was een gewetenszuiverende, hartvernieuwende, ongelofelijke, dat-ik-er-geen-nieuwe-inventieve-woorden meer kan bij plakken voor dit Breezeweekend. Hopelijk hebben jullie er evenveel van genoten als ik … ook wil ik in dit verslag een aansporing geven aan degenen die er de vorige keer niet bij waren.
