Daar was ik dan, op het punt gekomen om de plannen om naar Nieuw-Zeeland te gaan over boord te gooien. “God” zei ik “als ik tegen vrijdag niemand vind in wiens familie ik au pair kan zijn dan zeg ik tegen de organisatie dat ze mijn registratie in de vuilbak mogen gooien”. Via mail had ik een aantal mensen gevraagd hiervoor te bidden en vrijdag zou de dag van de waarheid zijn. Iedereen getuigde dat God zo’n dingen altijd op het laatste moment in orde brengt en dus wachtte ik echt tot vrijdagavond 23:59 voor definitief te zeggen dat ik niet naar Nieuw-Zeeland zou gaan. Tot de laatste minuut bleef het spannend maar… helaas.
Het weekend van de waarheid
Niet naar Nieuw-Zeeland gaan bood natuurlijk veel nieuwe mogelijkheden. Uiteindelijk besloot ik een afspraak te maken met de studiebegeleider van de KHLeuven en ondertussen begon ik snel een kot te zoeken. Jammer maar helaas: een (zowel leefbaar als betaalbaar) kot bleek onvindbaar.
Eigenlijk had ik ook nog steeds geen vrede met het idee om opeens niet meer naar Nieuw-Zeeland te gaan. “Mama” zei ik “Ik ga naar Nieuw-Zeeland. Hoe dan ook, waar dan ook, ik ga!”. Wegens privacyredenen zal ik haar reactie hier niet vermelden maar laat ons zeggen dat ze net gerustgesteld was door het idee dat ik België NIET zou verlaten en lekker dicht bij haar in de buurt zou blijven. Het spijt me mama.
Dat ik naar Nieuw-Zeeland zou gaan stond vast(zo’n overtuiging heb ik nog nooit ervaren!), hoe dat praktisch in z’n werk ging was nog een andere vraag. Zondagavond kwam een verlossend telefoontje. Gedurende mijn tijd in Nieuw-Zeeland zou ik eens een weekendje Drury Church gaan bezoeken, het telefoontje vertelde me dat de mensen van daar het wel erg leuk zouden vinden mocht ik 6 maand bij hen verblijven. “Let’s go!” was mijn antwoord. Verstand op nul, dat geef ik toe.
Drury Church, a New Testament Church in action
Wat praktische zaken later staat het vast dat ik op 4 december om 15:40 vertrek en een kleine 40 uur later zal toekomen in het dorpje Drury. Voor de mensen die niet kunnen wachten: over amper 6 maand, op 3 juni, sta ik hier al terug. Die zes maanden aan de andere kant van de wereld zal ik doorbrengen in een christelijke community.
Zo’n 60-tal mensen met onder hen meer dan 30 kinderen. Samen kiezen zij ervoor om Kerk te zijn op de manier als het in Handelingen beschreven wordt; zij werden allen vervuld van de Heilige geest, spraken vrijmoedig over de boodschap van God, zij hadden alles gemeenschappelijk. Met z’n allen wonen ze, elk in hun eigen huis, op een groot landgoed. Dagelijks hebben ze gebedssamenkomsten, ’s middags eten ze samen en gedurende de dag werken ze, samen: op het veld, in de keuken, in de winkel, in de school of in een van hun vele andere bedieningen. Waarschijnlijk zal ik niet eens koeien melken… dat is eigenlijk een mannenjob ;-)
En als ik nu eens wist waarom
Als au pair kon het alleen maar meevallen, was het niet het gezin dan was het wel de zeeën vrije tijd die ik had. Maar nu wordt het zelfs moeilijk om contact met iedereen te houden en het kweken van groenten en planten is nu ook niet meteen m’n ding (Nee, ik ben echt niet het type dat op een boerderij zou gaan werken).
Nee, de reden dat ik ga is omdat God roept en als ik daar niet van overtuigd was geweest… dan was ik waarschijnlijk thuis gebleven.
Iemand vroeg me wat ik ginder ga zoeken. “Niets” zei ik, “Ik hoop er alleen veel te vinden”.
“Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.”
