De weg naar Pasen loopt via de dood.
De lijdensweg van Christus en Zijn dood zijn onherroepelijk verbonden met Zijn opstanding. Die opstanding heeft ook alleen maar betekenis tegen het licht, of liever de duisternis, van dat lijden en sterven.
De vastenperiode is een moment waarin we aan onszelf, ons vaak harde hart, maar ook de hardheid van het leven zelf worden herinnerd. Het sombere uitzicht dat daar mee gepaard gaat is echter betrekkelijk en van tijdelijke aard. We zien het licht reeds. Daar aan het eind van die tunnel van misère en lijden brandt het licht van de opstanding.
Die opstanding is onze troost en onze hoop. Dat is waar Paulus op doelt als hij schrijft dat de ganse schepping zucht.
Dankzij Pasen is dat een zuchten met een mooi uitzicht geworden.
