Joris, een moedige man die de strijd tegen kanker op jonge leeftijd moest strijden. In dit laatste deel vertelt hij hoe hij met God zijn ziekte overwon. 

Ondertussen waren we een dikke 2 weken verder nadat ik de eerste keer binnengegaan was. Ik wreef door m’n haar en het begon precies te sneeuwen. Doordat ik verslapt was kon ik zaterdag pas douchen. Terwijl ik mijn haar waste voelde ik iets kleverigs in m’n handen. Door de zeep heen zag ik een pruik haren. Toen ik me afspoelde bleek dat ik de haren gewoon van m’n hoofd kon plukken. Een eigenaardig gevoel maar voor mij zeker geen nachtmerrie, het zat er al aan te komen. Een uur later zat ik met een fris kopke weer in m’n kamer. 

Op woensdag moest ik binnen voor de tweede kuur. Opnieuw een volle week in het ziekenhuis. Mijn vader bracht me erheen en vanaf ik terug op de afdeling oncologie kwam kreeg ik zo’n afkeer dat ik eigenlijk niet wou. Dit was echt een mentaal gevecht binnenin. Ik wilde nog langer thuisblijven maar ik wist dat het niet kon. Mijn verstand was daar de baas over. 

Een uurtje later, als ik geïnstalleerd was, zat ik terug op mijn gemak. Het vreemde is dat je er echt wel aan went, je leert je kamer inrichten, de gang van zaken kennen, wie wat en wanneer werkt,… Je maakt onderdeel uit van het ziekenhuis en het personeel.

Opnieuw bracht ik mijn vrienden op de hoogte en kreeg ik regelmatig bezoek. Deze week heb ik doorgefietst, weliswaar met eten dat het ziekenhuis werd binnengesmokkeld! Ik wist ondertussen waar ik me aan kon verwachten en ze wisten al dat ze mijn eten zelfs niet meer in m’n kamer moesten brengen. Alleen al van de geur moest ik kokhalzen. Ik deed thuis mijn bestelling en iedere keer dat er bezoek kwam brachten ze alles mee. 

In deze laatste week kwamen er een pak minder mensen, maar de vrienden die kwamen, waren er regelmatig en dat heeft me toch ook wel geraakt! De steun van de mensen rondom me was echt fantastisch. Daar ben ik God zo dankbaar voor!

Na die week was ik zo opgelucht. Ik mocht naar huis en moest nog 2 donderdagen terug naar het ziekenhuis voor telkens een halve dag chemokuur in de dagkliniek. 

Eens thuis moest mijn lichaam weer op krachten komen. Alle goede cellen die afgebroken waren moesten opnieuw worden aangemaakt. Ik was vaak vermoeid en had bijlange nog niet al m’n krachten terug. 

Begin januari ben ik terug gaan werken. Dit beviel mij prima. Wat heeft een gezonde werkende mens toch een mooi leven! 

Het mooie van de hele zaak is dat ik nog regelmatig van mensen hoor dat ze voor me gebeden hebben, zelfs mensen die me niet persoonlijk kennen! Ergens in februari ontmoette ik via via iemand die voor me had gebeden en gestreden. Zelfs eind november ontmoette ik nog iemand die me vroeg het met me ging (ik was ondertussen al lang genezen) en ook die wist me te vertellen fel voor me gebeden te hebben. 

Soms denk ik wel eens “wat als…”, maar die gedachte verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik besef dat God alles in ZIJN hand heeft en dat wat er ons ook overkomt Hij bij ons is. Er is een verschil tussen dit zeggen en geloven. Ik ben gezegend dat ik het kan geloven.

Uriël vroeg me om dit verhaal op papier te zetten. Ik stond hier in het begin niet voor open omdat ik van nature uit vind dat niet iedereen dit hoeft te weten. Er zijn mensen die véél erger afgezien hebben. Anderzijds heeft God Zijn hand over mij gehouden en Gods geweldige daden moeten bekend worden gemaakt. 

Dicht bij u te zijn, dat is mij het liefst. Bij U, Heer God, zoek ik mijn toevlucht. Vertellen zal ik, alles wat U voor mij deed. – Psalm 73:28 - 

Via deze weg wil ik ook alle mensen nog eens enorm bedanken die in gebed voor mij gestreden hebben. Die me gesteund en gedragen hebben op allerlei manieren. God, ik ben u dankbaar dat ik tussen vele vrienden en een super goeie familie terecht gekomen ben!

Bedankt om je verhaal met ons te willen delen Joris!