Door de dingen waar ik mee bezig ben kom ik regelmatig met nieuwe mensen in contact. Mensen die mij vaak inspireren door wie ze zijn en het verhaal dat ze met zich meedragen. In deze driedelige reeks stel ik jullie graag voor aan één van hen: Tim.
Tim is 22 jaar oud, leerkracht en muzikant. Een jonge gast die overloopt van passie & ambitie en ook nog eens de juiste talenten heeft om iets neer te zetten. Al bleek dat allemaal niet even voor de hand liggend.
Becky: Tim, wat is het dat jou voor het leven getekend heeft?
Tim: Ik ben opgegroeid op eerste zicht in een vrij normaal gezin. Mijn ouders waren allebei Evangelisch Christen. Mijn vader kreeg op een gegeven moment het verlangen om iets met muziek te gaan doen. Hij heeft een hele geschiedenis, maar daar ga ik nu niet dieper op in. Hij zocht eerst mogelijkheden om binnen de kerk en Christelijke organisaties iets te doen met muziek. Af en toe vond hij wel muzikanten, maar vaak was het niet zijn niveau van spelen. Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Dat vond hij vrij frustrerend.
Op een gegeven moment werd hij gevraagd in een band die opgericht werd in Bocholt. Dat was in de buurt van waar mijn vader woonde. Dit was eerst als hobby, gewoon wat muziek maken met maten. Al gauw bleek dat ze heel goed werden en op een gegeven moment kun je toch wel spreken van een doorbraak. Ze hadden regelmatig 3 optredens per weekend, repeteerden 2 x per week, hadden een tourbus, roadies (= mensen die alles voor hun opbouwden) en ga zo maar door. Zeker naar het einde toe was deze band bijna letterlijk een fabriek geworden. Mijn vader verteld daar zo ook nog over tegen mij.
Becky: Wow! Maar wat heeft dit nu eigenlijk met jou te maken?
Tim: De band speelde vaak 3x op een weekend en repeteerde ook 2x per week. Als je weet dat een week 7 dagen telt… Dan heb je al gauw de rekensom dat hij maar 2 dagen per week thuis was. Omdat ik hiermee ben opgegroeid, wist ik vaak niet beter. Het spreekt ook voor zich dat dit huwelijk niet kon standhouden. In het jaar 2000 is mijn vader op 1 april vertrokken met een 12 jaar jongere vriendin.
Dit klinkt misschien best dramatisch, maar eigenlijk ervoer ik dat niet zo fel. Wel was dit een keerpunt in mijn leven. Ik had mijn vader nooit echt veel gezien, maar na de scheiding werd er een systeem in gevoerd dat ik en mijn broertje om de 14dagen een weekend bij hem waren. Dus plots zag ik mijn vader veel meer. Klinkt misschien gek… maar in het begin was dat echt wennen. Als we bij mijn vader waren dan was het niet zo dat hij zijn planning veranderd. Als hij moest gaan spelen, dan ging hij gewoon spelen. In de beginperiode bracht hij ons dan gewoon naar huis. Dus je moet u voorstellen. Je bent 10 jaar, je komt ‘s morgens op zaterdag om 10u aan bij je papa. En vaak ben je om 13u weer terug thuis. Een diepe band kan je zo dus niet ontwikkelen. En dat merkte mijn vader ook!
Hij wilde ons daarom meenemen naar zijn optredens. Uiteraard wilde mijn broertje en ik dat wel graag, want dan zagen we onze papa langer! Maar waar we niet bij stilstonden is dat die wereld niet bepaald iets is om als 11 jarige rond te lopen. Mijn vader speelde zo nu en dan ook op grote festivals. Daar liepen mijn broertje en ik dus steeds meer rond. En jah… je wilt gewoon niet weten wat er backstage allemaal gebeurt en te zien is. Zeker omdat we jong waren begonnen we op den duur bepaalde zaken “normaal” te vinden… Ik heb hier rond gelopen tussen mijn 11de en mijn 16de jaar ongeveer.
Becky: Wat ging er, als jonge kerel, op die momenten door je heen?
Tim: Gho… In het begin is dat wel even choquerend om daar bepaalde dingen te zien. Maar als je iets veel ziet… dan ga je dat op den duur normaal vinden. Je gaat ook voor een groot deel mee in een aantal zaken. Mijn broertje en ik hadden wel geluk dat onze moeder daar absoluut tegen was. Ze deed er ook alles aan om ons daar vandaan te houden, maar dat lukte uiteraard niet altijd. Dus jah…
We leefden echt letterlijk in twee werelden… Door de week zaten we in een brave Christelijke omgeving maar om de 14-dagen zaten we in de wereld van seks, drugs en rock’n roll. Een zeer groot contrast dus. Zeker op die leeftijd kun je dat soms niet volgen. Je moet u constant aanpassen. Je zit dan in een periode waar je uw identiteit aan het zoeken bent en eigenlijk verlang je naar stabiliteit om je heen. Maar dat had ik dus absoluut niet. Heel grote contrasten in mijn leven, maar vooral eigenlijk het voordurend aanpassen aan de omgeving was best zwaar. In de wereld van mijn moeder, om zo even te zeggen, “moest” ik een brave Christelijke jongen zijn die het goed deed op school. En in de wereld van mijn vader was ik de zoon van één van de beste pianisten in dat wereldje en werd daar dus ook voordurend aangesproken door Jan en alleman.Je staat daar constant “in the picture” . Je kreeg ook constant van alles aangeboden, taalgebruik was ook heel anders en jah… Wat je daar te zien krijgt zijn zaken die je normaal alleen in films ziet, een echt Hollywood wereldje. En dat doet uiteraard iets met u.
Becky: Heeft de situatie je denken niet enorm beïnvloed?
Tim: Uiteraard! Ik merkte ook op school dat ik het steeds moeilijker kreeg om met leeftijdgenoten op te trekken. Door de zaken die ik meemaakte en zag werd ik rapper “volwassen”. Vooral in klasdiscussies merkte ik vaak dat ik veel verder en breder keek dan mijn leeftijdsgenoten…. Ik had een veel breder overzicht over financiën, hoe zaken in elkaar zaten, wat er te zien is in deze wereld,…. Soms voelde ik me dus echt de vreemd eend. Dat heeft uiteraard elke tiener. Ik zocht in die periode ook steeds meer toevlucht bij volwassenen. Wat ik zelf nog altijd grappig vind. Toen ik 16 was was 90% van mijn vriendenkring 30 jaar… en ouder. Dat waren de mensen waar ik mee kon praten, die wat levenservaring hadden.
Zoals ik net zei, ik merkte dat het steeds minder vlot ging met leeftijdgenoten. Mijn wereld was veel breder dan een gemiddelde jongere. Wat zij op tv zagen was voor mij de leefwereld. Dus logisch dat dit mijn denken beïnvloedde. Hier heb ik trouwens best lang mee geworsteld: Wat is “normaal” denken? Op den duur weet je het gewoon echt niet meer. Je ziet zoveel, je hoort zoveel… Wat is dan nog “normaal”? Hierbij komt ook nog dat ik de “puberleeftijd” had. Ik ben gelukkig nooit echt een extreme puber geweest, maar uiteraard speelt de leeftijd wel een grote rol over hoe je omgaat met dingen.
Later bleek trouwens ook dat mijn broertje het er nog moeilijker mee had dan mij. Daar hebben we echt zeer extreme zaken mee aan de hand gehad. Ik geef hier liever geen voorbeelden van maar vind het wel belangrijk om te vermelden omdat het uiteraard ook impact had op mijn leven. Ik heb regelmatig gedacht dat er ergens verborgen camera’s zaten. Want soms was het echt absurd. Dat je denkt van… dit zie je nog niet eens op tv?!
Volgende keer meer over de passie van Tim.
