Exact 24 dagen zijn Nienke en Silas uit elkaar, allé in letterlijke afstand dan toch. Niet alleen Nienke maar ook Silas' vrienden geven uiting van gemis. Silas volgt drie maanden stage in Maleisië en Nienke, zijn enthousiaste West-Vlaamse vriendin, blijft zich verder inzetten in België. Hoe ga je als jong koppel hiermee om? Meer dan 200 lezers volgen hun verhaal. Hoe is het met Nienke? Nienke vertelt:
"De eerste en de laatste weken zijn de moeilijkste!". Dit kreeg ik meerdere keren te horen van verschillende mensen die een dergelijke situatie reeds ervaren hadden. Maar eerlijk gezegd zijn de eerste weken voorbijgevlogen. Ik heb er bewust voor gezorgd dat ik veel te doen had, waardoor het gemis in het begin niet al te groot zou zijn. En nog steeds heb ik drukke weken in het vooruitzicht. Druk maar leuk! Ik amuseer me in de dingen die ik hier te doen heb. Het zorgt voor veel afleiding en dat doet deugd. Ik weet gewoon dat hij er al een heel gezegende tijd heeft gehad en dat stelt me enorm gerust.
Een haat/liefde relatie met Skype
Ik heb de laatste weken meerdere keren beseft dat wij echt in een luxewereldje leven. Ik heb Silas al vaak gesproken via skype. En is het niet via skype, dan houden we via mail contact. Er zijn ontzettend veel mogelijkheden. Voor ons was dit niet bepaald 'ongewoon'. Ook in België waren we al frequente skypegebruikers. We gebruikten het meerdere dagen per week en dat is nu niet anders. In het begin maakte ik mezelf wijs: "Nee, Silas is niet ver, hij zit aan de Middellandse Zee of zo...". Toen ik hem voor de eerste keer hoorde na zijn aankomst zat hij in een kamer in een Backpacker hotel, waarbij ik zei "Grappig, 't is precies alsof je in Hoogstraten zit op je kamer!". Na het zien van foto's is het ondertussen wel doorgedrongen. Net zoals vele anderen kan ik via beelden een beetje meegenieten van zijn buitenlandse avonturen.
Loslaten is moeilijk
In het begin vond ik het behoorlijk moeilijk om 'los te laten'. Aangezien ik nogal nieuwsgierig ben, wilde ik in het alles weten wat hij daar deed, wat hij gegeten had, of hij mensen gesproken had, tot de meest onnozele dingen! Dit had niet alleen met mijn nieuwsgierigheid te maken, maar vooral ook met de vraag 'Hoe stelt hij het daar?'. Maar ik vertrouw erop dat hij daar een zalige tijd heeft en nog tegemoet gaat. Als één van ons het moeilijk heeft, probeert de andere te bemoedigen en op die manier kunnen we ons aan elkaar optrekken. Wat ik vaak mis zijn onze momenten van gebed. We hebben dit vorige week eens via skype gedaan, maar het is toch anders. Maar ook hier ben ik heel blij dat we die kans krijgen. Ook het wandelen is iets wat ik hard mis. Onze wekelijkse wandelingen: 's morgens, in de namiddag, 's avonds en samen stille tijd houden in Gods prachtige natuur! Bovendien weet Silas heel goed dat ik ongelooflijk hard geniet van de zonsondergang en ik kijk er dan ook enorm naar uit om deze momenten opnieuw samen met hem te beleven (smile).
Onze passie
Als we het moeilijk hebben is het met de hulp van God dat we doorgaan! Te weten dat Silas ook zo'n grote passie heeft voor één en dezelfde Persoon geeft een zalig gevoel. God heeft hem daar al zoveel mooie momenten gegeven en het houdt niet op! En ook ik heb een heel gezegende tijd achter de rug. Zo heb ik een goeie week geleden bevestiging gekregen voor mijn thesis rond 'Fotografie en Ergotherapie'. Ik ging ook fotograferen op een optreden van het Flanders Gospel Choir, heb alweer fantastische avonden gehad in en met Ichtus. Ik ben benieuwd naar wat er mij (en Silas) nog allemaal te wachten staat de komende maanden.
© Fotografie: Nienke Thomas
