Midden september verbaasde Becky ons met het nieuws dat ze dit jaar niet gaat studeren, maar voor een jaartje naar Nieuw-Zeeland trekt. We zijn nu een dikke maand verder en vroegen ons af hoe het nu met Becky gaat. Is ze al vertrokken? Waar wacht ze op?
Wachten, wachten, wachten
De perfecte beschrijving van de afgelopen maand. Sinds het vorige artikel heb ik weken gewacht op mailtjes van Nieuw-Zeelandse gastgezinnen. Vorige week was het dan zo ver, na maanden wachten kreeg ik een verlossend mailtje van een fijne host family. Ze vertelden over de kinderen en de woonomgeving. We hebben vier dagen lang een fijn contact gehad maar besloten uiteindelijk om toch niet verder samen te werken. Aan hun vriendelijkheid heeft het niet gelegen, we zoeken elkaar zeker op als ik nog in Nieuw-Zeeland geraak!
Frustratie, onzekerheid, blijdschap en verveling
Ondanks dat we in samenspraak beslisten dat het niks zou worden was het natuurlijk wel een tegenvaller. Met het ontvangen van dat mailtje werd Nieuw-Zeeland opeens heel concreet en van de ene dag op de andere moest ik weer van nul af aan beginnen. Ook in de weken voordien was ik al een beetje door een emotionele rollercoaster gegaan. Dat is dan misschien wat te zwaar verwoord maar er zijn toch echt momenten geweest waarop ik nogal gefrustreerd naar God riep dat Hij maar eens dringend in actie moest schieten.
Een aantal dagen voor de mail heb ik alles los kunnen laten. Sindsdien ben ik er rotsvast van overtuigd dat God me niet iets goed, wel het beste wilt geven. Misschien is dat beste een super passende familie in Nieuw-Zeeland, misschien een Bijbelschool in Engeland, of een bureaujob in België. Geen idee wat het wordt maar des te nieuwsgieriger ben ik!
Om de rollercoaster eerlijk te vervolledigen moet ik toegeven dat ik het momenteel een beetje beu begin te worden. Ik heb de hele situatie in Gods hand gelegd en weet dat Hij er Zijn weg mee zal gaan maar… ik begin het een beetje langdradig te vinden. Zou het fijn vinden mocht het een beetje vooruit gaan. Maar goed, zo blijven God & ik met elkaar in gesprek hé.
Oh dierbaar België
Vertrekken betekent natuurlijk ook achterlaten. Wat ik het meest ga missen aan België vind ik echt een moeilijke vraag. God heeft mij echt geroepen om Hem te dienen in dit landje. Ik zie helemaal uit naar de verrijkende ervaringen die ik in Nieuw-Zeeland zal hebben maar dat neemt ook met zich mee dat ik alle projecten en teams hier in België voor een jaartje vaarwel moet zeggen. Dat zal niet simpel zijn. Wat ik verder nog ga missen zal ik je vertellen als ik een paar weken ginder zit, vrees ik…
God defend New-Zealand
Wat is dan weer de eerste zin van het Nieuw-Zeelandse volkslied. Iets dat toch echt getuigt van de grote christelijke populatie daar, meer dan de helft van hen noemt zich Christen. Misschien denk je dan net als ik: “Ah, ‘Amerika-christen’ zeker”; niet dus! In Nieuw-Zeeland zijn evengoed overtuigde atheïsten, mensen die zeggen christen te zijn zijn dat ook met hart en ziel. Althans, dat is wat ik heb horen zeggen.
Dat is ook meteen waar ik erg naar uitzie in Nieuw-Zeeland. Ontdekken hoe de mensen daar hun geloof beleven en hoe het is om christen te zijn in een land waar dat heel normaal is. Massakerken vol met overtuigde christenen. ’t Lijkt mij echt een hele ervaring.
Maanden geleden ben ik trouwens al beginnen zoeken naar kerken in de grootste steden van Nieuw-Zeeland. Het valt mij op wat voor een gemeenschapsgevoel zij hebben. Kerken waar mensen zich kunnen inschrijven voor de ‘love bank’ - nee, niet een of ander datinggedoe (sorry guys..). Wel een ‘bank’ waarin iedereen zijn diensten kan doneren. Zo geniet elke kapper die zijn diensten doneert van gratis(of goedkopere) taallessen en autoreparaties, die mensen genieten op hun beurt dan weer van gratis kappersbezoeken en zo gaat het maar door. En dat in een kerk van duizenden mensen. Zalig toch?
Nuja, ze hebben me gezegd dat het idealiseren van je gastland de eerste stap (of; honeymoon phase) van de cultuurshock is. Ik hou mijn hart al vast voor de rest…
Reporter Freya legt Becky maandelijks een aantal vragen voor. Ook een prangende vraag voor Becky? Mail naar redactie(at)breeze.be en vind het antwoord in het volgende artikel!
