Reinie Menheere(56), getrouwd met Theo, mama van 3 kinderen en 2 honden. Al 40 jaar christen waarvan 5 in Nederland en 35 in België. Als eerste in deze reeks over bekeringen vertelt Reinie over de hare.
Ik ben zoals dat heet ‘christelijk opgevoed’. Mijn vader ging naar de Nederlands Hervormde kerk (een beetje te vergelijken met de VPKB). Tijdens de lagere school mochten wij naar de zondagsschool van het Leger des Heils. Vanaf de middelbare school stopte die zondagsschool, en moesten we elke zondag met mijn vader mee naar de kerk. Ik verveelde me daar dood.
Samen met een vriendin ging ik wel eens naar een ‘jeugdkerk’ en op een zondag zei die dominee dat iedereen die echt in Jezus geloofde mee mocht doen aan het avondmaal! Ook de kinderen en de tieners. De enige voorwaarde was dat je echt in Jezus moest geloven. Mijn vriendin en ik keken elkaar aan en besloten om niet mee te doen, want geloofden wij wel? We wisten het niet…
Geen kleinkinderen
Toen ik in het vierde Middelbaar zat begonnen een paar jongens uit mijn klas in de middagpauzes Bijbelstudies te organiseren. Ik wist dat ze bij de Jesus People waren; in mijn ogen net zoiets als Youth for Christ die ik voordien via een christelijke koffiebar had leren kennen.
Tijdens één van die middagpauzes vroeg iemand mij of ik al een keuze voor Jezus had gemaakt. Ik mompelde iets van de zondagsschool en christelijk opgevoed enz. maar volgens die jongen was dat niet genoeg. Volgens die jongen moest iedereen zelf een keuze maken.
Aan het eind van die Bijbelstudie werd er een uitnodiging gedaan. Of er iemand was voor wie gebeden mocht worden. Of er iemand was die twijfelde of hij er wel bij hoorde. Heel voorzichtig stak ik mijn hand een klein stukje op, in de veronderstelling dat die mensen dan ‘s avonds in hun bedje wel voor me zouden bidden. Ik dacht: ’Baat het niet, schaadt het niet…’ Tot mijn grote schrik moest ik daar op de grond op mijn knietjes gaan zitten, en kwamen er een paar om me heen zitten en begonnen ze daar zomaar voor mij te bidden… Heel gek, maar het was toen precies of er een last van me af viel. Nu hoorde ik ‘erbij’ Hoera!
Kiezen is beginnen
Niet dat ik daarna nooit meer getwijfeld heb in mijn leven, was dat maar waar! Maar ik probeer me altijd vast te houden aan deze belofte in Filippenzen 1: 6
Hiervan toch ben ik ten volle overtuigd dat Hij, die in u een goed werk is begonnen, dit ten einde toe zal voortzetten, tot de dag van Christus Jezus.
En ik spreek uit ondervinding: hoe dichter je bij Hem blijft, hoe beter het met je gaat… Het is niet ‘klaar’ als je voor Jezus kiest, nee, dan begint het pas. Ik was dus 16 toen ik mijn belangrijkste keuze maakte en heb er nooit spijt van gehad. En dag na dag leer ik nog bij en ontdek ik nog nieuwe dingen in de Bijbel…
Ik ben toen een aantal jaren bij de Jesus People gebleven, heb mijn lieve man Theo daar leren kennen, en toen ik 18 was (oké, bijna 19) ben ik met hem getrouwd en twee jaar later zijn we samen naar België verhuisd, om hier gemeentestichting voor de Jesus People te doen in Leuven. Toen we hier eenmaal woonden, wilden we nooit (nee nooit!) meer terug, en nu wonen we al 35 jaar in België en zitten jullie met ons opgescheept!
