Ingrid, getrouwd met Sven en trotse moeder van Anika, ontdekt op 27 jaar dat één van haar vitale lichaamsonderdelen, haar nieren, niet goed meer werkt. Hier begint het aangrijpende verhaal van een moedige vrouw die zich niet wil laten kisten door haar ziekte. Doorheen haar diepe worstelingen ontdekt zij een liefdevolle Papa, een Vader die haar gezond wil zien. Neem je tijd en laat je opgaan in 'Jong en ziek', 'Strijd met God' en 'Ingrid omarmt haar Papa'. Ook later spreken wij met andere jongeren, Joris en Janita, over hun specifieke strijd met ziekte. Jongeren en ziekte; een taboe doorbroken.
Dromen aan diggelen
Na de geboorte van onze dochter Anika voelde ik mij erg moe. Dat bleef zo, ook toen ik na 6 maanden terug ging werken. Eerst dacht ik dat normaal was. Zo’n grote verandering en ik gaf nog steeds borstvoeding en hoewel er afgesproken was met mijn werkgever dat ik na mijn ouderschapsverlof halftijds ging werken, ging dat niet door. Vlak voordat ik terug moest gaan werken deelde mijn werkgever mij mee dat hij toch niet akkoord kon gaan dat ik halftijds zou gaan werken. Ik moest voltijds terug komen. Aangezien het maar een mondelinge overeenkomst was kon ik daar niets tegenin brengen. Maar de vermoeidheid werd erger, ik voelde mij niet goed en begon vocht vast te houden. Toen vond mijn echtgenoot dat ik eens naar de dokter moest. Er werd bloed geprikt en 2 dagen later belde onze huisarts. Hij dacht dat er een vergissing was gebeurd want de uitslag was verschrikkelijk slecht, dat kon niet kloppen. Ik dus terug naar de dokter en opnieuw werd er bloed geprikt. Helaas, de uitslag klopte toch! Op enkele dagen tijd verslechterde mijn toestand enorm en werd ik met spoed opgenomen in het UZ Leuven. Daar deden ze verschillende testen en al snel bleek het een nierprobleem te zijn. Die week volgde dan een nierpunctie. Ik had IGA Nefropathie of de ziekte van Berger in een zorgwekkend stadium. Ik mocht naar huis met een zeer zware cortisone behandeling. Ik kon helemaal niets meer en zwol helemaal op van de cortisone. De eerste maand zat ik zelfs in een rolstoel. Gelukkig kon Anika, toen 10 maanden, naar het kinderdagverblijf en kwam mijn mama elke dag om ons huishouden te doen en eten te maken.
Ingrid, je bent ziek...
Ik weet nog dat toen de professor aan mijn ziekenhuisbed kwam. Hij vertelde mij wat er precies scheelde. Het was super ingewikkeld. Dus vroeg ik hem : “Is dat erg ?” en hij antwoordde: “Heel erg”. Maar er was echt een rust in mijn hart dat God alles in orde zou maken. Toch was mijn gevoel heel dubbel. Langs een kant was ik heel positief, ik dacht dat het allemaal niet lang zou duren en ik zo weer de oude zou zijn. Langs de andere kant voelde ik mij fysiek verschrikkelijk en ik was geradbraakt door de zware cortisone behandeling. Ook waren ze zeer negatief in het ziekenhuis. Ik zou geen kinderen meer kunnen krijgen en moest er rekening mee houden dat ik snel aan dialyse zou kunnen geraken. De familie reageerde zeer behulpzaam. Mijn ouders en schoonouders kwamen helpen met Anika en ons huishouden. Mijn papa ging ook onmiddellijk op zoek naar bepaalde diëten die mij zouden kunnen genezen. Eén bepaald dieet heb ik op advies van het ziekenhuis ook echt gevolgd. Ik mocht niets meer eten, alleen rijst en bepaalde groeten. Maar na 4,5 maanden ’s morgens, ’s middags en ’s avonds rijst was ik niet alleen enorm prikkelbaar en krekelig. Ik wilde opgeven en dacht: "Als dit dieet helpt kan ik er beter een eind aan maken want zo leven is vreselijk (ik eet echt graag!). Gelukkig hielp het niet en mocht ik stoppen. Op het werk maakten ze ook absoluut geen probleem, er werd direct een vervanger voor mij gezocht. En ook onze vrienden waren zeer bezorgd en behulpzaam. Toen ik dan na 3 jaar toch aan de dialyse moest, 3x per week naar het ziekenhuis, kwamen mijn schoonouders en twee vriendinnen mij in een beurtrol afhalen van het ziekenhuis en brachten mij thuis. Na 2 jaar was dat ritme onhoudbaar geworden en kreeg ik thuis een eigen machine zodat ik dagelijks aan de dialyse kon.
Ingrid tijdens cortisone behandeling en Ingrid nu.
Van kwaad naar erger: dialyse
De behandeling was in het begin vreselijk omdat ik doodziek werd van de cortisone. Na enkele maanden bleek echter dat die behandeling niet aansloeg en werd de cortisone afgebouwd. Na één jaar was ik cortisonevrij en begon ik mij wat beter te voelen. De nieren bleven echter achteruit gaan. En hoewel ik het lang heb volgehouden werd het na drie jaar levensbedreigend en moest ik aan de dialyse. Hoewel de eerste drie jaren vreselijk waren, was dat nog niets vergeleken met dialyse. Mijn lichaam kon er niet tegen en ik was er doodziek van: misselijk, overgeven, migraine en dat twee jaar lang bijna dagelijks. Er nu op terugkijkend zie ik pas echt hoe God mij daardoor heen gedragen heeft. Het enige wat ik kon doen was in bed liggen en bidden. Ondertussen dialyseer ik al 2 jaar dagelijks thuis. Doordat ik dagelijks aan de machine kan moet ik geen vier uur per keer maar slechts 2u15 per dag gaan. Daardoor word ik er niet meer zo ziek van. Het nadeel is wel dat ik 6 dagen op 7 aan de machine moet en dat kost mij een halve dag tijd. De machine klaar maken en dagelijks installeren, aansluiten en dan weer afbreken en desinfecteren kost samen 3,5u. En na elke dialysesessie ben je ook echt doodop. Maar ik moet tenminste niet meer hele dagen ziek in bed liggen. Maar je mag wel stellen dat ik er een full time job aan heb.
Binnenkort het vervolg 'Strijd met God' .
