Vorige zaterdag sprak Richard Plasschaert in onze jeugdgroep met als thema “Jezus volgen”. Een bekend thema dat hij toch wat anders dan normaal heeft aangepakt, en mij zeker heeft aangesproken. Vandaag had ik een droom, werd wakker en moest denken aan de “rollen” waar Rich het over had: zoeker, bekende, volger, vriend en medestrijder van Jezus. Een echte opdeling maken is niet realistisch, ieders relatie met God is uniek en onmogelijk te beschrijven, laat staan in één woord, maar deze opdeling maakt het wel een beetje duidelijk.
Jeugdavond
Wat mij aansprak en naar voren kwam in mijn droom was het verschil tussen vriend en medestrijder. Als vriend ken je Jezus, laat je Jezus toe in je leven, geef je Hem de ruimte jou te veranderen, stukje bij beetje. Een medestrijder gaat nog een stapje verder, een medestrijder gaat actief over God vertellen, gaat strijden met God. (denken er nog mensen aan Efeze 6?)
De boodschap van Richard was best bemoedigend, hij vertelde dat we groeien, dat God ons leidt, dat we niet zomaar meteen medestrijder moeten zijn, dat we in elke fase van ons geloofsleven belangrijke lessen leren. We mogen groeien maar ook gerust een stapje terug zetten, God zal op elk moment, in elke fase ons vormen en leiden. Mijn droom ging natuurlijk over iets persoonlijks in mijn leven, dingen die ik tegenkom, maar misschien herken jij het ook wel?
Dromen
Ik zat in een grote aula met allerlei sprekers vooraan. Een ervan was een theoloog. Er werden allerlei kritische vragen gesteld, en het onderwerp “geloof” kwam naar boven. Iemand uit het publiek stelde de vraag hoe mensen nu konden bewijzen dat God echt was. De theoloog nam het woord, en sprak en sprak, maar niemand was echt overtuigd van de theoretische uitleg die hij gaf. Ik ook niet. Ik wilde een verhaal vertellen, uitleggen hoe het voor mij is om God in je dagelijks leven tegen te komen, maar ik durfde niet.
Die droom op zich is natuurlijk maar een droom, ik hoor wel eens vrienden zeggen dat God “in dromen” tot hun spreekt, bij mij is dat nog nooit geweest, dus ik ga ook niet claimen dat het nu wel het geval is. Zou het iets uitmaken? Ik denk het niet. Ik denk terug aan een echt gesprek in de klas met een medestudent vorige week. (Wonder boven wonder ben ik werkelijk wakker daar!)
Wakker worden
Die vriend van mij vroeg hoe ik m'n vriendin had leren kennen (op PJV kamp dus). Ik vertelde “op kamp”. De vraag kwam “scouts ofzo?”. En weetje wat? Hem vertellen dat het een Christelijk kamp was, was een hele opgave. Hij wist dat ik gedoopt was, dus het was zelf niets nieuws, maar toch, het onderwerp “God” aanhalen was ongelooflijk moeilijk. Ik voelde me slecht achteraf: IK die gedoopt was, die zovaak overtuigd was dat God bij mij was, IK was niet in staat te zeggen dat ik op een Christelijk kamp was geweest.
Medestrijder zijn is niet simpel, ik zie mensen vol passie praten over Jezus, gedreven, vol overgave. Ik ben blij om wat Richard vertelde dit weekend, voor de bemoediging. Ik mág gewoon genieten van God, Hij zal me leiden en helpen als't moment daar is, als Hij vindt dat ik klaar ben medestrijder te zijn. Laat je niet ontmoedigen als je twijfelt en jezelf zwak vind, want God heeft een plan!
