Gezien op 30/09/2010 @ Trix, Antwerpen
Of Mice & Men
Hoewel Of Mice & Men een mooi geluid produceerde, wisten ze het publiek niet mee te krijgen. De zanger deed nochtans zijn best. Zo hard zelfs dat het zielig begon te worden. Na karate kicks à la Jean-Claude Van Damme en herhaaldelijk proberen om interactie met het publiek te krijgen, zei hij twee nummers voor het einde: "Nog een paar nummers en dan ben je van ons af." Nogal een meelijwekkende bindtekst, maar het publiek had niet veel medelijden. Gelukkig konden ze met hun afsluiter Seven Thousand Miles For What uiteindelijk toch nog redelijk in schoonheid afsluiten. Het liedje klonk stevig en ook de band stond er strak. OM&M was helemaal niet slecht, maar ze hadden beter op hun muziek gefocust in plaats van op het publiek meekrijgen, dan was dat laatste vast gemakkelijker gelukt.
Blessthefall
Blessthefall heeft er net een tour met August Burns Red in Zuid-Amerika opzitten en was na Of Mice & Men duidelijk een stapje omhoog. Na een nogal clichématige intro (een bombastisch stukje klassieke muziek) barstte de zaal al gauw los. Hun sound zat ook van bij het begin een stuk beter dan die van OM&M. Er begonnen zelfs zowaar mensen te crowdsurfen. Een voorsmaakje van wat ABR zou teweeg brengen.
Muzikaal kon Blessthefall me niet altijd evenveel bekoren. De dynamiek op het podium was aantrekkelijk om naar te kijken, maar de liedjes klonken gewoon minder krachtig dan je zou verwachten van een band als Blessthefall. Het voorlaatste nummer van de show was Hey Baby, Here's That Song You Wanted, voorafgegaan door een warme oproep van de zanger om nog eens alles te geven ("het is namelijk nog maar de tweede keer dat het liedje live gespeeld wordt"). De oproep kreeg gehoor, wat ik op zich nogal bizar vond. Het liedje is nogal rustig, heeft een trage beat en zo goed als geen screams, breakdowns en al die andere zaken die een publiek normaal nodig heeft om uit de bol te gaan. Ik vond het een ongelukkig gekozen voorlaatste nummer.
Gelukkig hadden ze de afsluiter wel goed gekozen en eindigden ze met een muzikaal hoogtepunt, Witness, de title track van hun laatste album: beats die door hele lichaam heen draafden en een krachtige sound. Het maakte de paar mindere momenten van de show voor een groot deel goed en zorgde ervoor dat we Blessthefall zullen herinneren als een band die de moeite waard is. Gitarist Eric (die jarig was) eindigde met een mooie solo en het publiek werd de deur uit gestuurd met een streepje hiphop.
August Burns Red
Tijdens hun vorige show in België (in de AB) kwamen we te laat - met dank aan het openbaar vervoer. Gelukkig stonden ze deze keer op het hoofdpodium en was ons plekje verzekerd. Toen ik hen een paar jaar geleden zag, begonnen ze heerlijk met het dancenummer Everybody's Free (Aquagen ft. Rozalla). ABR heeft er een leuke traditie van gemaakt. Van zodra de eerste noten van Everybody's Free weerklonken, begon het publiek luidkeels te juichen.
ABR was van het begin tot het einde adembenemend. Ik was bang dat mijn verwachtingen te hoog zouden geweest zijn na de overweldigende vorige keer. Die angst bleek dus volledig ongegrond. Het is moeilijk hoogtepunten te selecteren in een show die eigenlijk één groot hoogtepunt was, maar toch een poging.
Hoewel de show geweldig begon en al meteen duidelijk werd dat iedereen voor ABR gekomen was, was het pas vanaf Thirty And Seven dat er gepiekt werd. Helemaal niemand kon zich nog stil houden. Zelfs bij diegenen wiens moshpit-dagen al achter hen liggen (uw nederige verslaggever hoort daar ook een beetje bij) begonnen volop hoofden, voeten en armen te bewegen. Het hele muzikale plaatje werd krachtig ondersteund door tourmanager Joshua die tijdens de show van ABR achter de lichtknoppen ging staan.
Daarna verwees zanger Jake naar de muziekvideo van Meddler en opnieuw deed het publiek er een schepje bovenop. Tijdens de solo van Meddler ging Jake achter gitarist JB staan en stak zijn armen uit die zo engelenvleugels lijken te vormen. Een mooie ode aan een medebandlid dat het beste van zichzelf gaf.
ABR was een feest om te zien. De muziek was krachtig. De sfeer op het podium heerlijk, maar ook de ethiek zat goed. Er werd gigantisch veel gecrowdsurft en gestagedived. Dat hield zanger Jake niet tegen om net voor Marianas Trench in te gaan tegen een aantal jongens die stagedivende meisjes op gevoelige plekken knepen. Het overgrote deel van het publiek applaudisseerde na Jake's korte preek. Wie het idee heeft dat hardcore een genre zonder normen is, kan maar beter nog eens opnieuw nadenken.
ABR bestaat uit christenen en daar werd af en toe naar verwezen tijdens het optreden. Net voor An American Dream bedankte Jake het publiek als volgt: "Because of you guys and my daily Savior, I can do this." Vlak voor Black Burner kwam "This is about your salvation." En dan barst de bom opnieuw en breekt de zaal nog meer open dan tevoren.
Ik begon al een beetje bang te worden. Het einde was na een show van een uur in zicht en Redemption, mijn absoluut favoriete nummer was nog niet gespeeld. Gelukkig - en volledig zoals het hoort - had ABR het beste voor laatst bewaard. Redemption werd het dominante hoogtepunt van de avond. Misschien vreemd voor mensen die onbekend zijn met metalcore, maar het liedje is een gebed. Ik ken de tekst redelijk goed (wat uitzonderlijk voor me is) en dit lied bracht al vaker een spirituele ervaring voor mij met zich mee. Dat was gisterenavond niet anders. Terwijl de luide beats, loeiharde gitaren en screams door de boxen blaasden, stond ik met mijn hand naar de hemel gericht en aanbad ik God: "On my knees, praying for mercy." En ik zag dat ik niet de enige was.
Na een dergelijke spirituele ervaring mag een optreden voor mijn part stoppen. Ik hoopte eigenlijk dat er geen bisnummer zou komen. Dat kwam wel, maar gelukkig was ook dit een complete verrassing waardoor het weer de moeite waard werd en niets afdeed van het officiële einde met Redemption. Drummer Matt gaf een prachtige drumsolo (erg moeilijk, maar hij gaf de indruk dat hij er zo dagelijks twintig gaf) en daarna werd voorgoed geëindigd met het sterke White Washed.
Ik zou vast nog uren lyrisch kunnen doorgaan over hoe goed dit optreden was, maar laten we het hierbij houden. De verwachtingen zullen de volgende keer nog hoger zijn. Dit is een band die live écht indruk maakt.
Review: Job Thomas
Foto's: Philip Tregunna
