De openingsact van de EO-jongerendag was nog niet eens halverwege of we moesten het stadion al verlaten voor de eerste persconferentie van de dag. Een goede keuze zo bleek achteraf: wat zit er veel diepgang in de dingen die de mannen van Casting Crowns zeggen!

Nadat het communicatiedepartement van de EO en Radio 1 hun vragen hadden gesteld kon de persconferentie echt van start gaan. Onze reporter Johan ging in gesprek met Mark Hall, de leadzanger van Casting Crowns. Die was duidelijk een beetje verbaasd van het feit dat we uit België kwamen. De conversatie ging als volgt: 

Johan: Momenteel ben je in Nederland, wij zijn van België!

Mark: Ah!

Johan: Da’s nog een kleiner land! 

Mark: Haha

Johan: Dat betekent dus ook dat er nog minder christenen zijn. 

Mark: Hmm…

Johan: Onze tieners zijn vaak de enige christen van de hele school! 

Mark: Oh…

Johan: De islam groeit en het aantal christenen daalt, nog meer. 

Met dat praatje leek het wel alsof Johan en Mark elkaar al jaren kenden. De perfecte sfeer om onze hamvraag te stellen: “Hoe zou je onze Belgische jongeren, die vaak de enige christen van hun school zijn, willen bemoedigen?”. 

Persoonlijk vind ik dat een zeer mooie vraag. Ik heb ze in vorige interviews dan ook al aan andere artiesten of buitenlanders gesteld. Telkens wacht ik dan vol spanning op het antwoord waarmee ze mij, en velen rondom mij, willen bemoedigen. Jammer genoeg stellen die antwoorden mij vaak teleur. Dat is niet vreemd, ik zou ook niet weten hoe ik Amerikaanse, Afrikaanse of Aziatische christenen moet bemoedigen. Het antwoord dat Mark geeft stijgt dan ook ver boven cultuur uit en spreekt recht tot mijn hart en de dat van de redacteurs rondom mij. 

Mark Hall: Wel, ik zou tegen elke gelovige die in een seculiere omgeving werkt of naar school gaat zeggen dat ze kracht moeten putten uit hun eigen wandel met Jezus. Als je naar de kerk gaat lijkt het alsof iedereen met hetzelfde bezig is, iedereen is het met elkaar eens. Maar als je dan de wereld instapt gaat de kerk niet met je mee, de tienerleider gaat niet mee naar de voetbaltraining. Da’s gewoon Jij & Jezus.  

We moeten dus zelf in het Woord duiken. Ik geloof dat het probleem met tieners, en met gelovigen in het algemeen, is dat we worstelen met hoe we de Bijbel moeten lezen en in z’n context moeten plaatsen. De Bijbel is geen “Er was eens…” en “The End” boek. Je moet weten hoe je de Bijbel moet bestuderen en hoe je je weg erin kan vinden.  Voor mij is het belangrijk dat de kerk studenten leert hoe ze zelf hun weg in de Bijbel kunnen vinden. Ze moeten weten dat ze niemand anders nodig hebben om hun te vertellen wat er in de Bijbel staat. Ze kunnen de Bijbel overal met zich meenemen om naar Gods woord luisteren en het aan te nemen. Ze moeten zelf met Zijn woord door het leven gaan. 

In plaats van “ik heb al mijn christen vrienden hier” zou het je wandel met de Heer moeten zijn waar je je kracht uithaalt. Je christen vrienden zullen er niet altijd zijn, op dat moment is het enkel Jezus & jij.  

Ik denk dat het pas is wanneer je alleen bent dat je echt ziet waar je geloof is. Dan ga je echt begrijpen: het is inderdaad Jezus & ik. Ik denk dat die eenzame momenten een intensieve vorming zijn voor een gelovige.   

Waw! Wat een antwoord! Hoe staat het eigenlijk met ons geloof? En weten wij als jongeren tegenwoordig nog wel hoe we onze weg in de Bijbel kunnen vinden? 

Het is pas wanneer je alleen bent dat je ziet hoeveel je geloof waard is. Het is pas wanneer we in de wereld stappen, waar de kerk niet meegaat, dat we geconfronteerd worden met ons geloof en dat we gevormd worden. 

Een idee dat ik wel eens eerder gehoord had van Uriël Denivelle die op de EO-jongerendag trouwens de titel van “Beste Jeugdwerker van het jaar kreeg”. En dat brengt ons dan weer moeiteloos bij het volgende onderwerp dat we met ons persteam zullen behandelen. Maar dat is voor een van de volgende artikels!