Hi!
Laatst zat ik in de trein richting Gent een boek te lezen. Het was er eentje dat ik al eens had gelezen, maar zeker de moeite vond om opnieuw aan mijn ogen te onderwerpen. Het boek kenmerkt zich door aan het begin van elk hoofdstuk van start te gaan met een oneliner.
Ik, die wel van oneliners hou en te ongeduldig is om te wachten tot het volgende hoofdstuk, ging meteen doorbladeren naar het begin van elk hoofdstuk om alvast alle oneliners te lezen. Bij hoofdstuk 17 aangekomen, stond er eentje van een 'onbekende auteur' die schreef:
De aarde heeft geen verdriet dat de hemel niet kan helen.
BAM! Eentje die me diep raakte en spontaan mijn interesse in de oneliner van hoofdstuk 18 deed vergeten.
11 woordjes, 1 zin, maar zo'n enorm grote waarde. Ik denk dat deze tekst voor velen niet te vatten is, zelfs kwaadheid kan opwekken en bovenal ongeloof. We zien en horen dagelijks zo'n diep trieste dingen, denken dat ze ons niet zullen overkomen OF we hebben ze net wel meegemaakt en weten niet hoe het verdriet ooit een plaats te kunnen geven.
Verdriet, pijn, traumatische gebeurtenissen, ... we kunnen ze blijven ontkennen, trachten afleiding te zoeken en te doen alsof ze niet bestaan.
And the Oscar goes to...
Naar mijn idee zijn we in een maatschappij belandt die bestaat uit steengoede acteurs & actrices. Niet per se om onszelf beter te willen voordoen dan we ons voelen, maar vooral om onszelf te beschermen, niet opnieuw te moeten doormaken wat is geweest, niet te moeten erkennen dat er dingen zijn die je wel degelijk raken/hebben geraakt. Niet te willen of kunnen toegeven dat je een mens bent die grenzen heeft.
Eens we een moment hebben bereikt dat praten mogelijk is, stappen we vaak als eerste naar die mensen die het dichtst bij ons staan. Een natuurlijke reactie die zeker helemaal niet verkeerd is, integendeel.
Verwerken
De psychologie heeft het verschil in effect onderzocht van het verwerken van een levensingrijpende gebeurtenis, wanneer deze verwerking door één enkele persoon gebeurde en wanneer de verwerking in een groep gebeurde die allemaal hetzelfde hadden meegemaakt. Daaruit bleek dat zij die in groep de gebeurtenis verwerkten (ik denk bijvoorbeeld aan slachtoffers van 9/11, de wereldoorlogen,.. om even meteen extreme voorbeelden te geven) veel beter het trauma konden verwerken en veel beter functioneerden in het verdere leven dan zij die er alleen voor stonden. Dit alleen toont al aan hoe belangrijk anderen zijn in de verwerking.
Om even alle verwarring uit de weg te helpen, als ik hier praat over levensingrijpende gebeurtenissen, trauma,... dan heb ik het niet meteen over de voorbeelden van de wereldoorlogen en dergelijke die ik net aanhaalde (al is het daarop natuurlijk ook van toepassing). Ik spreek eerder over dingen die we allemaal wel kennen: het verliezen van een vriend, het moeten opgeven van een droom, het krijgen van een (chronische) ziekte, gepest worden, een opmerking die erg verkeerd valt,...
Anderen en veranderen
Maar net zo goed als 'anderen' je opvangnet zijn in de meer pittige momenten van ons leven, kunnen anderen ook net zorgen dat je blijft hangen in een straatje waar geen uitkomen aan lijkt. Zo'n situaties ontstaan (vaak onbewust en ongewild) wanneer we ons afhankelijk gaan opstellen van die ander.
En is dat wel gezond?… Ik schrijf hier later wat meer over… Voor nu even dit:
Uit Psalm 37: Vertrouw op de HEERE en doe het goede; bewoon de aarde en voed u met trouw. Schep vreugde in de HEERE, dan zal Hij u geven wat uw hart verlangt. Vertrouw uw weg aan de HEERE toe en vertrouw op Hem: Híj zal het doen. Hij zal uw gerechtigheid tevoorschijn doen komen als het morgenlicht, uw recht doen stralen als de middagzon.
Groetjes, Caroline
***
Dit artikel is geschreven door een van jullie, onze lezers!
***
