Wat ik bij topsporters altijd zo wonderbaarlijk vind, is hun doorzettingsvermogen en hun wil om het hoogste te bereiken. Hier gaan zij vaak heel ver in. Soms zelfs zo ver dat ze dit met hun leven moeten bekopen. Zo viel wielrenner Pedro Horillo een paar weken geleden 60 meter diep in een ravijn tijdens de Giro. Hij moest een tijdje in een kunstmatige coma gehouden worden, maar kwam er uiteindelijk met heel wat breuken en verwondingen vanaf. Ik kwam laatst toevallig uit op een Wikipediapagina met daarop allemaal bekende mensen die op jonge leeftijd gestorven zijn. Hierop stonden heel wat sporters die tijdens hun wedstrijden aan hun eind kwamen.
Natuurlijk zegt dit niet alles. Andere mensen sterven weer aan andere dingen. Ik wil hier echter toch iets uitgebreider bij stilstaan. Je kunt dit niet zomaar weg relativeren. Zeker gezien het feit dat in meerdere gevallen de sporters heel goed wisten dat er een risico was doordat ze bijvoorbeeld al herhaaldelijk last hadden van hartritmestoornissen. Dan heb ik het nog niet over het gebruik van doping, waarvan algemeen bekend is dat dit bijzonder schadelijk is voor het lichaam. Wat maakt sport zo aantrekkelijk dat veel sporters er zelfs hun lichaam of leven voor over hebben?
Ik denk dat een belangrijke reden is dat zij al vanaf jonge leeftijd met hun sport bezig zijn. Vanaf hun zesde moeten ze meerdere keren per week trainen en dit ritme wordt alleen maar opgevoerd naarmate ze ouder worden. Om topsporter te worden moet je, een paar enkelingen buiten beschouwing gelaten, je jeugd opgeven en keihard werken om uiteindelijk bij dat kleine kransje uitverkorenen te behoren die de top bereiken. Als je uiteindelijk beloond wordt voor deze inspanning en ook effectief die top bereikt, wil je hier ook blijven. Eindelijk krijg je de aandacht die je verdient na jarenlang werken. Dat dit ten koste gaat van je lichaam en dat er bepaalde risico’s aan verbonden zijn, doet op zo’n moment eigenlijk niet echt ter zake.
Ik vraag me wel eens af wat met topsporters gebeurt na hun hoogtepunt en ‘pensioen’. Je ziet dat sommigen angstvallig in de aandacht willen blijven staan. Jean-Marie Pfaff heeft bijvoorbeeld zelfs een eigen serie. Anderen trekken zich terug in de anonimiteit en slagen er prima in om zich aan te passen aan het ‘gewone’ leven. Er moeten echter ook ongetwijfeld sporters zijn die het heel moeilijk hebben met deze anonimiteit. Met dezelfde snelheid waarmee je de held was, ben je nu alweer vergeten en zijn er andere helden.
Volgens mij kun je het leven van een christen ergens wel vergelijken met dit van een sporter. De meesten van ons worden ook al van jonge leeftijd ‘getraind’ in het geloof. Op allerlei manieren leerden wij over het christelijk geloof met uiteindelijk onze bekering, waarin we kozen voor een dagelijks leven dichtbij en samen met God waarin we alles voor Hem willen opgeven. Het hele leven is eigenlijk een soort ‘training’, waarin we groeien in ons geloof. Wij hebben ook een ‘hoger’ doel namelijk Gods wil doen op aarde, met uiteindelijk als beloning dat we voor altijd bij God mogen zijn.
Toch zijn er enkele belangrijke verschillen. Onze ‘training’ is een heel andere training dan die van een sporter. Wij trainen om God beter te leren kennen en om Zijn leiding te zoeken in ons leven. Wij moeten ook dingen opgeven, maar mogen weten dat we hier veel meer voor in de plaats krijgen, namelijk een leven dichtbij God. Tenslotte hoeven we ook niet uit te kijken op de eindigheid van ons ‘succes’. Ons succes begint eigenlijk al vanaf onze bekering en we mogen weten dat die zelfs niet eindigt bij ons sterven. Toch kunnen wij heel wat leren van topsporters. Zijn wij altijd evenveel met ons doel bezig als zij dit doen? Wat dat betreft heb ik alleszins nog heel wat te leren over doorzettingsvermogen en de wil om het hoogste te bereiken.
