Het was dit weekend weer eens het weekend van de scheidsrechters. In zowel de hoogste voetbalklasse als in lagere afdelingen lieten zij zich meer dan eens in bijzonder negatieve zin opmerken. Voldoende reden om een blog te schrijven over deze veelbesproken figuur binnen het voetbal. Het leuke is dat ik zelf nog niet weet waar ik naartoe ga in deze blog.
De grootste blunders dit weekend werden veroorzaakt door de heer Virant in Luik bij de wedstrijd Standard – Germinal Beerschot. Onbegrijpelijk wat deze vriendelijke Waal allemaal uit zijn fluit toverde. Met drie kapitale foutieve beslissingen in het nadeel van de bezoekers, was hij met voorsprong de beste en gevaarlijkste speler van de thuisploeg. In derde klasse werd mijn thuisstad Tongeren diep in blessuretijd bestolen van een overwinning door een vermeend doelpunt van thuisploeg Verviers. De grensrechter had hier wel de hulp voor nodig van de protesterende Verviers-spelers. Vijf seconden na de fase kreeg de vriendelijke man blijkbaar opeens de heldere ingeving dat de bal tóch over de lijn was, waarop hij besloot zijn vlag alsnog omhoog te doen. Dit zijn slechts twee voorbeelden van grote arbitrale blunders, maar ieder weekend kun je wel meerdere wedstrijden aanhalen waarin de scheidsrechter zwaar de mist in gaat.
Ik moet toegeven dat ik reeds menig arbiters niet veel vriendelijks heb toegewenst. Na vele jaren als voetbalsupporter kan ik niet anders dan concluderen dat niet alle scheidsrechters even neutraal zijn als hun positie verplicht. Na al die jaren heb ik echter ook geleerd om ze te relativeren en doe ik vooral een poging om ze te respecteren. Zou er een beroep zijn waarin je meer wordt uitgescholden? Als arbiter moet je echt wel een heel dikke huid hebben, ongelofelijk wat deze mensen allemaal naar hun hoofd krijgen gesmeten. Dat begint al bij de duiveltjes (< 6-jarigen) en dat gaat door tot en met de veteranen. Blijkbaar is een scheidsrechter het synoniem voor allerlei verwensingen en zelfs ziektes.
Dit is een mentaliteit waarin wij als christenen volgens mij een voorbeeld kunnen zijn. Het is enorm verleidelijk om hierin mee te gaan, ik heb me er zelf ook regelmatig aan bezondigd, maar uiteindelijk zijn scheidsrechters ook maar mensen die hun job proberen uit te voeren. Het is duidelijk dat dit ze niet altijd lukt en dat ze zich vaak te veel laten beïnvloeden door spelers en supporters, maar ze verdienen op zijn minst respect dat ze één van de meest ondankbare jobs ter wereld vrijwillig willen uitvoeren. De dubbelheid is natuurlijk wel dat de scheidsrechter altijd de ideale zondebok is om de slechte prestatie van je ploeg te verbloemen. Zolang dit dient om de eigen gemoedsrust te sussen, kan het volgens mij prima, al blijft een gezonde dosis relativeringsvermogen wel op zijn plaats!
