Het IOC (Internationaal Olympisch comité) maakte vandaag bekend dat er al zeker 6 atleten positief zijn bevonden op het gebruik van doping op de olympische spelen. Het betreft opnieuw CERA (Wat is CERA?), de derde update van het al zeker gekende EPO. Zelfs de sportleek heeft al vaak van het dopingprobleem (vooral in het wielrennen) gehoord en sommige sporten hebben inmiddels hun geloofwaardigheid verloren voor het grote publiek.
Dat doping in de meeste sporten aanwezig is, valt moeilijk te ontkennen. En mocht ik een rondvraag doen, ook hier op het breezeforum, zouden er waarschijnlijk velen zijn die atleten op voorhand al beschuldigen en veroordelen. En al ben ik zelf een tegenstander van dopinggebruik, is het echter geen eenvoudige problematiek. Er zijn immers al zeker twee discussiepunten omtrent dit dopinggebruik.
- Kan men een mens eigenlijk wel straffen voor dopinggebruik? Om welke redenen? Is het wel gerechtvaardigd om zo sterk op te treden tegen doping?
- Als dopinggebruik dan niet kan worden getolereerd, wie moet dan worden gestraft? Is de sporter een crimineel of een slachtoffer van moeilijke omstandigheden?
1) Doping in de sport? Ja of Nee?
De populairste argumenten voor het dopingverbod zijn: Het is prestatiebevorderend, het brengt schade toe aan de mens, het is onfair. Vooral uit liberale hoek komt er tegenstand tegenover het dopingverbod. Een atleet mag doen wat hij wil, het is niet aan ons om te bepalen of doping ongezond is voor hem en dat hij dat zichzelf niet mag toedienen. En als vitaminekuren, hoogtestages, modern materiaal... wel worden toegelaten om de prestatie te verhogen, wat is het verschil nog met doping?
Is het bovendien niet logisch dat er doping in de sport sluipt? Het was tenslotte Pierre de Coubertin zelf (de peetvader van de olympische sport) die met de leus 'citius, altius, fortius'(sneller, hoger, krachtiger) op de proppen kwam en zelf zei dat het streven naar records aan de top van de 'sportbouwwerk' staat (cfr J. TAMBOER en J. STEENBERGEN, Sportfilosofie, p 110).
2) Dopingzondaar of -slachtoffer?
Dopinggebruikers worden meestal genadeloos veroordeeld door Jan met de pet. En ik ben zelf ook van mening dat dopinggebruikers moeten worden gestraft, maar in één adem voeg ik daarbij toe dat er misschien wel verzachtende omstandigheden van toepassing zijn. Het valt immers niet te onderschatten wat de psychologische druk is van een topatleet. Stel u de volgende niet zo onrealistische situatie eens voor: Een toptalent heeft nog nooit doping gebruikt. Van jongsaf werd hem een grote toekomst voorspeld en hij werd aangemoedigd in zijn sport. Hij stopte na zijn middelbaar met school om zich volledig op zijn sport toe te leggen. Wanneer hij prof wordt, merkt hij al snel op dat het niet evident wordt om resultaat te behalen. De verwachtingen van familie, vrienden, werkgever, publiek, zichzelf zijn torenhoog. Bovendien moet hij ook een gezin onderhouden en kan hij zijn werk dus niet verliezen. Tot op een gegeven moment een dokter hem iets aanbiedt...
Deze persoon heeft natuurlijk nog een keuze en is dus verantwoordelijk voor zijn daden. Maar in hoeverre speelt de psychologische druk een rol. Kan hij wel nog voor de zuivere oplossing kiezen of is hij op voorhand al verloren?
Er valt dus heel veel te vertellen over doping. En het is allemaal niet zo eenvoudig als sommigen misschien wel denken. Wat zeker is, is dat de dopingperikelen het enthousiasme voor sport niet wegneemt. En gelukkig maar.
