Ik weet niet hoe het bij u aankwam, maar toen ik deze morgen hoorde van de dood van Osama Bin Laden kwam er spontaan een gevoel van blijdschap in me op. Ik merkte al snel dat ik niet de enige was met die reflex. En toen, sorry voor de andersdenkenden, dacht ik er ineens aan dat wij (ik) vierden dat er iemand dood was gegaan! Kan dat zomaar?
Herinner u de bevrijding van het Israëlische volk uit Egypte. Ja, de zee spleet open en het Joodse volk ging er doorheen omdat de zeebodem plots droog lag, en toen keerden ze zich om en zagen de dood van hun uitbuiters plaatsvinden. En ze begonnen, onder leiding van Mozes, te zingen en te feesten (Ex 15). En ook Miriam gaf leiding aan de Israëlische vrouwen en ook die begonnen te dansen en te zingen tot eer van God.
Maar… er is hier geen sprake van een wraaklied of van een “boontje komt om zijn loontje”. Er is een Joodse oud verhaal dat de engelen mee wilden zingen met Mozes en de kinderen van Israël, maar op het moment dat zij hun eerste noot zongen, kwam God tussenbeide en zei: “Stop. Vandaag wordt er niet gezongen, want weet je wel wat er gebeurd is, die Egyptenaren, die schepselen van Mij, zijn dood gegaan in de zee, daar kunnen jullie toch niet bij gaan zingen! Alleen degenen die zèlf uit de diepte komen, de kinderen van Israël, die mogen zingen. En volgens een oude Joodse wijsheid, moeten ze het zingen met tussenpozen. Daarom is er nog steeds een stukje wit in de Hebreeuwse tekst. Af en toe een adempauze, want zelfs zij mogen op die dag niet zomaar ononderbroken zingen. Ook voor hen zijn er momenten van stilte, om de slachtoffers te gedenken. Als dit geldt voor de Egyptische slavendrijvers/moordenaars, zou dit dan niet ook gelden voor moordenaars als Bin Laden?
Natuurlijk duiken er hierbij nu allerlei vragen bij op. Bijvoorbeeld waarom mochten de engelen niet zingen en de Israëlieten wèl. Tenslotte had God de Egyptenaren zelf gedood! Wel, wat God zegt is dat dit geen blijde dag voor Hem is. Hij had de Egyptenaren niet geschapen om ze daarna te doden. Maar zij kòzen voor het kwade, en nu moest het kwade weggeveegd worden. De Joden daarentegen die zoveel geleden hadden mochten dit wèl vieren, want het betekende voor hen dat God hen bevrijd had. Wij moeten de ogen niet sluiten, het kwade bestaat. Ook in Osama Bin Ladens leven. En God is de enige die ons aan de overkant van dat kwade kan brengen, en zal brengen.
Maar ondertussen zal ik niet feesten. Als menselijke wetten oordelen dat een man van een dergelijke symboolwaarde moet gedood worden zal ik dat aanvaarden, maar feesten? Neen. Het oudtestamentische ‘een oog voor een oog’ tot iedereen blind is, is niet meer de boodschap van het Nieuwe Testament dat zachtmoedigheid en vergeving hoog in het vaandel voert. Ook Osama Bin Laden was de zoon van een vader en de vader van meerdere kinderen. De dood van deze heel erg misleide man is eerder een reden om te rouwen. Ik zal pas feesten als haat verdwenen is uit de menselijke harten en vervangen is door liefde, eensgezindheid, samenwerking. Ik zal pas feesten als er vrede is op deze aarde. Als mensen niet meer moeten verdrinken of in schuilplaatsen moeten gedood worden omdat ze het kwade belichamen (bewust of onbewust). Als liefde de plaats heeft ingenomen die haar toekomt.
