Jezelf achteruit laten vallen in de armen van iemand die je op moet vangen – wie heeft het nog nooit gedaan? Het beste kun je je gewoon laten vallen. Je moet wel volledig vertrouwen op deze persoon. Een vriend durfde zich niet goed te laten vallen. Ook al woog hij niet veel had hij maar weinig vertrouwen dat de ander hem daadwerkelijk op zou vangen. Elke keer zette hij weer zijn voet neer of draaide hij zich om. En elke keer kwam hij gek terecht. Hij kon de controle niet uit handen geven.
Soms voelt het leven ook zo, een val zonder dat je kan zien waarheen je valt en of er armen zijn om je op te vangen. Soms komen we in omstandigheden dat we ons nergens aan vast kunnen houden. Het voelt als een een vrije val. Soms moeten we de controle uit handen geven, hoe moeilijk dat ook is. Of moeten we ons realiseren dat we nooit de controle gehad hebben.
Zo voelde het bijvoorbeeld voor mij toen ik definitief de knoop had doorgehakt om Breeze en België te verlaten en ‘de zending’ in te gaan. Het was een sprong nog boven de wolken in een vrije val. Ik had geen idee wat me te wachten stond of waar ik terecht zou komen. Eerst wilde en kon ik België niet loslaten, ik wilde beide. Ik wrong me in allerlei bochten om het te laten werken. Tot een vriendin me erop wees dat ik niet eerlijk was. Ik moest kiezen. Twee levens proberen te leven is niet echt leven. Ik moest een van beide loslaten. Het was een moeilijke keuze.
Op vakantie was ik er veel mee bezig. Een nacht kon ik niet slapen omdat een Frans folk-bandje luid speelde, verderop op de camping. Ik gebruikte de tijd om met God te praten over deze keuzes. God is God en dus zei ik hem dat ik bereid was om te springen en België op te geven als hij dat van me vroeg. Ik wilde wel graag wat antwoorden op vragen en problemen waar ik mee zat. God kennend heeft hij meer geduld dan ik heb, dus ik vroeg er ook bij of ik een duidelijk en snel antwoord mocht krijgen, aangezien het toch wel dringend was. Het volgende lied dat het folk-bandje speelde was ons vakantieliedje: ‘Que será, será; whatever will be, will be; the future is not ours to see.’ Ik schoot ik de lach, dat was duidelijk, snel en de spijker op de kop.
Nu ik deze les geleerd heb, heb ik veel minder problemen met een onbekende toekomst. Je kan je alleen achterover laten vallen wanneer je vertrouwt op degene die je op moet vangen en weet dat zijn armen sterk genoeg zijn. Zonder twijfel vertrouw ik op God en weet dat hij sterk genoeg is. Ik kan me maar beter laten vallen en loslaten, wetend dat hij achter me staat. De rest is aan God.
