Romantiek. Mijn eerste associaties daarbij zijn zo van die melige taferelen waarbij de ene geliefde de ander met een zweemzoete glimlach aankijkt. Hun ogen stralen verliefdheid uit en gelijktijdig zuchten ze diep. Ondertussen regent het rode hartjes uit roze wolkjes.
*griezel*
Ik ben het romantische type niet – dacht ik altijd.
Tot ik in gesprek raakte met een vriend over romantiek. Hij definieerde dat als een context creëren waar je beter tot elkaar kan komen. Nu, dan heb je me. Ik hou ervan de tafel mooi te dekken als vrienden komen eten. Dat heeft meestal ook een goed effect op de gesprekken. Met een pizza op de bank praat je toch sneller over andere dingen dan tijdens een uitgebreide maaltijd aan een mooi gedekte tafel met een goed glas wijn.
Een goede context creëren zodat je beter tot elkaar kan komen. Ik denk dat daar veel wijsheid in zit. Dus vroeg ik me af of hetzelfde niet geldt voor gebed. De context waarin ik bid maakt voor mij best uit. Ik bid bijvoorbeeld vaak in mijn schommelstoel. Als ik me daar dan zet, springt mijn bid-modus automatisch op stand-by.
Daarom dacht ik er over na om een context creëren waar ik beter tot God kan komen, een soort van gebedshoekje waar ik me vooral zet om het leven met God bespreken. Dus in een hoek zette ik een zitzak, met mijn bijbel, een notitieboekje en een kaars. (Omdat ik me er meestal ‘s avonds zet steek ik graag een kaarsje aan, want met alle lichten aan is er teveel afleiding, maar in het donker is zo donker. Een kaarsje geeft een prettig licht en helpt me om me beter te kunnen focussen.)
Ik moet toegeven, het werkt. Mijn gebedshoekje helpt me om me beter te richten op God en minder afgeleid te worden door dagdagelijkse bezigheden.
Hebben jullie ook een “gebedshoekje” of andere gebedsrituelen die helpen?
