Dood, afscheid & pijn, onderwerpen waar we niet zo makkelijk over praten. Jirka Claessens werd ermee geconfronteerd en liet het een inspiratie voor haar dichtbundel “Steen” zijn. Wij wilden meer weten en gingen met haar in gesprek.
BREEZE: Aan de universiteit studeerde je Germaanse filologie. Hoe kom je erop?
J.C.: Talen hebben me altijd geboeid. Als ik eerlijk ben, is en blijft mijn grote liefde het Frans. Na de humaniora ben ik trouwens met Romaanse filologie begonnen, zonder veel succes. Na die mislukking studeerde ik “Secretariaat Moderne Talen” aan de hogeschool, daar had ik een superlerares Engels, gevolg na de hogeschool werd het Germaanse. Met succes!
BREEZE: En nu geef je literatuur in de derde graad secundair. Ongetwijfeld hetgeen je altijd hebt willen doen…?
J.C.: Lezen, literatuur … het is mijn leven!! Ik vind het ook een voorrecht om die passie te delen en over te brengen aan jonge mensen. Jammer genoeg lezen jongeren steeds minder, de beeldcultuur primeert. Ach, des te groter de uitdaging voor mij …
BREEZE: Wat was, behalve je liefde voor taal en communicatie, je aanleiding om deze dichtbundel te schrijven?
J.C.: De directe aanleiding is het verwerken van het overlijden van een heel erg dierbare vriend van mij. Hij vond dat ik een goede pen had en dat ik moest schrijven en kijk, nu doe ik het, als eerbetoon aan hem!
BREEZE: Je dichtbundel “Steen” bestaat uit drie delen. In het tweede deel ga je als het ware in dialoog met fragmenten uit Pierres gedichten. Wat in zijn gedichten is het dat jou zo diep raakt?
J.C.: Pierre was nooit echt bang om zich kwetsbaar op te stellen in zijn gedichten en dat bewonderde ik wel. De gedichten waaruit ik fragmenten koos, waren allemaal aan mij gericht en ik herinner me dat ik ze steeds weer las en herlas. Ik bewaarde ze ook in een mooie leesmap. Woorden waren echt de lijm in onze relatie tot elkaar. Dat was zo belangrijk. We waren bijvoorbeeld ook altijd in discussie met elkaar, precies Knabbel en Babbel …
BREEZE: Je besluit de dichtbundel met enkele gedichten die duidelijke en afspiegeling zijn van je goesting om te leven: “Het leven is waardevol en mooi, het moet geleefd worden”. Waarin heb jij, als agnost, jouw levensvreugde hervonden?
J.C.: Weet je, als iemand die je zo hebt liefgehad sterft, dan ga je zelf ook een beetje dood. Ik heb mezelf dan ook de tijd moeten geven om te rouwen en om weer een vorm van levensvreugde te vinden. Ik heb nu heel veel aan de levenswijsheid van Pierre zelf, hij was een man die met goesting leefde. Ik kan het niet maken om in een hoekje te zitten kniezen, hé! Natuurlijk had ik hem liever nog in mijn buurt gehad, maar zijn ideeën leven voort in mij en zo maakte hij van mij ook een beetje een beter mens.
Er zit volgens mij ook zoveel schoonheid en troost in deze wereld : een wandeling doorheen de natuur, de troostende enormiteit van de zee, maar ook lieve, warme mensen, schitterende muziek, stapels boeken …. Ik ben niet alleen, noch voel ik me eenzaam.
BREEZE: Tot slot: is er een gedicht dat je, als tipje van de sluier, zou willen delen met de lezers van BREEZE.be?
Tuin
Tuin in de schuilte van ’t water
gulzig streelgroen gekneed
en gepoot in donkere aarde
omwoeld tot voluptueus leven.
Stil zonneluistert je hart pril
vol goesting naar graag zien
terwijl in je bonkig lijf onwillig
de laatste herfst zich nestelt.
Ik zou je tuin, je leven
zijn, willen zijn, nooit meer
kwetsbaar open in felle zon,
in goesting leven na jou
voor jou zijn als geplant
in jouw tuin, in jouw aarde.
Meer van dit?
Online: www.unibook.com > selecteer "Nederlands" > rechts naar poëzie > Zoekterm “Steen”
Via de boekhandel: ISBN nummer 9781616274689.
