Afgelopen jaar werden we in het nieuws opgeschikt door het verhaal van de mijnwerkers die vast kwamen te zitten in een mijn in Chili. Door fouten en misrekeningen was de constructie van de mijn verzwakt en stortte de mijn in. De mijnwerkers die aan het werk waren zagen de muren om hen heen langzaam afbrokkelen en instorten. Ze vluchten naar een schuilplaats waar ze veilig waren. Toen het acute gevaar geweken was keken ze elkaar aan: hier komen we nooit meer uit. We zijn verloren!
Terwijl de mijnwerkers onder de grond zaten wisten ze niet wat er boven hen gebeurde. Ze wisten niet of ze voor dood waren opgegeven of dat er mensen aan het zoeken waren. Maar ondertussen waren reddingswerkers vanaf de eerste dag bezig met een grootschalige reddingsactie op touw te zetten. De hele wereld keek in spanning mee met de vorderingen.
Er werd voorzichtig geboord tot ze bij de ondergrondse ruimte uitkwamen. Toen de mijnwerkers de eerste geluiden hoorden begon de hoop te groeien, er gebeurt daar iets boven! Toen uiteindelijk contact werd gelegd met de wereld boven, omarmden ze elkaar van blijdschap: we zijn gered!
Op de vraag om een snelle redding en niet alleen gelaten te worden, reageerde de president met de woorden: 'Jullie zullen niet alleen gelaten worden, jullie zijn tot nu toe geen moment alleen geweest.’
Dat is ook de situatie waarin wij ons bevonden. Door de zonde was onze wereld ingestort, we waren afgesneden van God en ‘de wereld boven’. We konden het nog een poosje alleen redden, maar niet voor lang. We waren verloren.
Maar in heel deze tijd zijn we nooit alleen geweest. Terwijl wij vastzaten in de zonde was God aan de werk. Hij daalde af naar beneden en herstelde het contact tussen hem en ons. Daarom kunnen wij nu zeggen: we zijn gered!
De mijnwerkers waren dolblij toen ze stemmen van boven hoorden! De redding was nog niet compleet, maar ze wisten: het duurt niet lang meer!
Hoewel ze het overleefd hadden waren ze er beroerd aan toe. Ze hadden nood aan hulp. Via het boorgat konden ze hun noden bekendmaken aan de reddingswerkers. Om hun gezondheid te verbeteren gaven artsen raad door middel van de beschrijvingen van de mijnwerkers. Voedsel, medicijnen, en andere spullen werden naar beneden gestuurd. Daarnaast werden ze voorbereid op het leven nadat ze weer boven zijn. Ondertussen werd met man en macht de redding verder uitgewerkt. Het is wachten op de grote dag...
Ook voor ons is de redding nog niet compleet. Hoewel het contact met God al hersteld is, zitten we nog altijd vast aan de zonde en zijn consequenties. Maar door het herstelde contact kunnen we God om raad vragen en onze noden (of die van iemand anders) aan hem bekend maken. God kan zo ons zo voorzien van wat we nodig hebben en ons helpen de kwaliteit van ons leven te verbeteren.
Ondertussen is God bezig zijn reddingsplan verder uit te werken, in samenwerking met ons. We zitten in de spanning tussen het ‘al wel’ en het ‘nog niet’ van de redding. De redding is al zeker maar nog niet compleet. Het is wachten op de grote dag...
Met dank aan Tammy.
