God vertrouwen. Dat zeg je zo gemakkelijk. We vertrouwen God toch ook. Tenminste op een bepaalde manier. Zeker tot op een bepaald punt in ons leven.
De laatste jaren hebben mensen me vaak gevraagd hoe lang ik als zendeling wil werken. Mijn antwoord is dan altijd dat ik dat niet weet. Ik blijf zendeling tot God zegt dat het tijd is voor iets anders. Dat kan morgen zijn, maar dat kan ook pas binnen 50 jaar zijn. Dan krijg ik bezorgde vragen als: “Maar hoe ga je dat dan doen met je pensioen? Waarvan ga je dan leven?” Ik antwoord dan altijd dat ik hoofdzakelijk op God vertrouw.
“Ja, maar…” De meesten durven niet verder te vragen. Maar in hun gezicht zie ik de vraag: “Ja, maar je kunt toch niet alleen maar op God vertrouwen.” Maar als christen zeg je dat niet. Ik zou het liever hebben als ze dat wel zouden doen. Als je je twijfels nooit uitspreekt, kan je ze ook niet kwijtraken. De mensen zouden zich voor mij helemaal niet moeten verdedigen. Wie ben ik, dat ik ze zou veroordelen voor twijfels die ik zelf soms heb. En God weet toch hoe ze echt denken, dus waarom zouden ze dat dan niet uitspreken?
In die drie jaar dat ik nu al als zendeling werk, heb ik gewoon al veel te vaak meegemaakt dat God in eten en geld voorzag om er nog aan te twijfelen of God wel voor me zorgt. Is dat naïef? Maar hoe ging dat nu weer met die vogels op het veld die niet oogsten maar voor wie God toch zorgt? Ik geef toe dat het wel andere tijden waren toen God dat tegen de mensen zei. Ondertussen hebben ze huur ingevoerd en elektriciteitsrekeningen bedacht. Weet God dan niet hoe het voelt als je die brief van de telefoonmaatschappij niet wil openmaken, omdat je precies weet wat erin staat?
Soms denk ik eraan hoeveel macht ik God over mij geef door hem onvoorwaardelijk te vertrouwen. Wat als God dit vertrouwen op een dag misbruikt? Wat als hij op het beslissende moment besluit dat hij geen zin meer heeft om voor mij te zorgen? Beseft God eigenlijk wel hoe afhankelijk ik me van hem opstel?
Daarbij gaat het niet om de vraag of men nu op God moet vertrouwen of toch een pensioenverzekering moet afsluiten. Er zijn zo van die momenten in het leven waarop je de situatie liever zelf in handen zou nemen. Je krijgt een aanbod voor een nieuwe job. Moet je God daar echt gaan in betrekken en hem bidden om de situatie te leiden? God zou ervoor kunnen zorgen dat je de job krijgt, of ook niet. En wat dan? Had je het maar alleen gedaan, dan had je de job zeker gekregen. Zo denk je dan misschien. Maar misschien begint vertrouwen juist hier. Erop vertrouwen dat God weet wat voor ons het juiste is, ook als hij ons iets anders geeft dan we eigenlijk graag zouden willen.
Iemand vertrouwen betekent altijd dat je je kwetsbaar opstelt. Vertrouw ik genoeg op God om me kwetsbaar op te stellen? Vertrouw ik erop dat God mijn vertrouwen niet zal misbruiken?
Ik geef toe dat het veel vragen zijn en iedereen moet ze voor zichzelf beantwoorden. Het geniale bij God is dat hij ons de tijd geeft om dat vertrouwen op te bouwen. Als we hem daar de gelegenheid voor geven, blijft hij ons geduldig leren om op hem te vertrouwen. Vaak begint het ermee dat we heel eerlijk tegen God zeggen wanneer we hem niet vertrouwen en wanneer we aan hem twijfelen. God heeft er nog nooit problemen mee gehad dat we eerlijk zijn.
Foto © Nienke Thomas
