God,
Ik weet dat het belangrijk is om naar de kerk te gaan. Maar om eerlijk te zijn kom ik nogal eens terug van een bijeenkomst met andere christenen met het idee dat ik daar niet meer bij wil horen. Dat ik mij lidmaatschapskaart in wil leveren.
Ik weet dat ik zelf ook echt niet perfect ben. Ik weet dat ik me niet moet focussen op mensen. Ik weet dat de gemeenschap belangrijk is, dat door alleen te geloven het vuur makkelijk dooft. Ik weet het God.
Ik beken dat ik arrogant ben, dat ik anderen oordeel. Ik beken dat ik zelf geen goed voorbeeld ben. Ik beken dat ik op mezelf gericht ben.
Maar ik raak steeds verder van u vandaan door deze bijeenkomsten. Ik herken u niet in hun afspiegeling van u. Hun stijl en manier van praten stoten me af. Hun levens inspireren me niet.
Als dat het is, hoef ik het niet.
Zo heb ik toch nog het gevoel alleen te geloven.
Het spijt me God.
Laat mijn passie niet doven. Laat me geen compromis sluiten met middelmatige gezapigheid.
Ik wil u volgen! Ik wil bereid zijn alles voor u op te geven. Ik wil zo graag verlangen naar de diensten op zondagmorgen omdat ik dan opgebouwd word en u ontmoet samen met andere gelovigen die u ook zoeken. Ik wil zo graag fier zijn op de kerk. Het zou zo mooi kunnen zijn!
Jezus, ik stel me voor dat u hier ook last van had. Dat u ook tijden de bezoeken aan de synagoge als een vreemdeling voelde. Dat u er zich ook niet thuis voelde. Dat u ook af en toe wilde schreeuwen: er is zo veel meer!
God, ik wil niet cynisch worden. Ik wil de hoop niet verliezen. Wilt u mij in contact brengen met andere mensen die u dienen, zoals u Elias in contact bracht met de overgebleven profeten.
God, ik wil zo graag proeven van het leven in overvloed waar Paulus over schreef. Ik zou zo graag iets meer van uw verlossing in het heden zien, het ‘alreeds’ in plaats van het ‘nog niet’ als toekomstmuziek.
God, u kent mijn hart, laat me zien waar ik fout zit en leer me uw compassie en geduld, zodat de woorden die ik spreek en de gedachten diep in mij, u plezier doen.
