Men had mij gevraagd om u het relaas te brengen van de jongste editie van GMM, een event - gespreid over drie dagen - voor liefhebbers van dreunende gitaren, verwrongen vocals en loodzware drums. Naar mijn bescheiden mening was 2010 zonder twijfel een hoogst memorabel jaar, niet in het minst om de verzengende hitte en omdat er zoveel goede bands op de affiche stonden dat hartverscheurende keuzes gewoonweg onvermijdelijk zouden blijken ...
Onze glorieuze queeste begon aan het station van Berchem, waar het perron al snel zwart kleurde door de toegestroomde meute metalheads. Volgestouwd met zwartzakken en één geamuseerd omaatje vertrok het ijzeren paard onder begeleiding van knetterende blastbeats richting Mol voor de driedaagse veldtocht.
Hulde aan het Monster promo-team dat ons bij de aankomst gratis ende voor niets een halve liter van hun mierzoete vocht in blikvorm aanbood. Waarschijnlijk catastrofaal voor 's mans dentale welzijn, maar een mens wordt er in elk geval terug iets actiever van.
Na een hete busrit en een verbazend korte rij aan de inkom, pootte ik vakkundig mijn tent neer om vervolgens een eerste fles spuitwater soldaat te maken. Met het oog op de verschroeiende hitte had ik als voorzorg 5 liter water bij, maar al snel werd duidelijk dat dat niet zou volstaan om het weekend mee door te komen. Gezien de exorbitante prijzen van drank op het festivalterrein zelf zijn plastic flessen gelukkig toegelaten tegenwoordig (zonder dop weliswaar) en staan er her en der kraantjes met drinkbaar water.
De bands waar ik echt voor kwam, speelden pas in de late namiddag, dus in afwachting daarvan ging ik het werk van Krypteria en Anathema beluisteren, niet echt overweldigend goede bands, maar wel leuk om eens gezien te hebben. Ondanks het feit dat ik niet zo'n fan ben van Slayer, zakte ik daarna af naar de mainstage voor het optreden van Tom Araya en zijn bende die een opvallend betere performance gaven dan in 2007. De brave man had er dit jaar dan ook zichtbaar plezier in.
Nadien was het tijd voor Therion, een band met een regelmatig wisselende bezetting die muzikaal het best te omschrijven valt als symfonische metal: hun bombastische opera-achtige orchestratie met een voornamelijk mythologische thematiek wist mij alvast mateloos te bekoren, de nummers uit het album Secret of the Runes in het bijzonder. Dan van het Zweedse Therion naar de Finse sopraan Tarja Turunen, u allen welbekend als de ex-zangeres van Nightwish: hoewel Tarja nog steeds een engelenstem heeft, doet het mij zonder de andere leden van haar vorige band eigenlijk vrij weinig, hetzelfde geldt trouwens ook voor het huidige Nightwish.
Vervolgens zei ik heel even het Hoge Noorden vaarwel voor death metal met een Egyptisch sfeertje: geïnspireerd door duistere papyrusrollen, vergeten volkeren en zinderend woestijnzand bezong Nile de lotgevallen van Osiris, Ra, Set, Sebek en de rest van het Oud-Egyptische pantheon. Hun loodzware sound zorgde voor stevig vertier met Annihilation of the Wicked, Lashed to the Slave Stick en Black Seeds of Vengeance.
Dan volgde een pijnlijke keuze tussen twee van mijn favoriete groepen: de epische Doom Metal van My Dying Bride en de old school Heavy Metal van Saxon ... uiteindelijk is het toch Saxon geworden, een keuze die ik mij geen seconde beklaagd heb, want Bill 'Biff' Byford was goed op dreef met klassiekers als Heavy Metal Thunder, Dogs of War, Denim & Leather en het ongeëvenaarde Crusader. Aan het eind droeg hij het optreden ook nog op als eerbetoon aan de onlangs overleden Ronnie James Dio.
Het muzikaal geweld werd zaterdag opeens een pak heftiger met een overvloed aan black, death en grindcore. De dag werd vrolijk ingeluid door het energieke Sabaton: Zweedse powermetal met een fascinatie voor oorlog en veldslagen. Mijn persoonlijke favorieten waren het uiterst scandeerbare Attero Dominatus en Cliffs of Gallipoli.
De rest van de namiddag bestond achtereenvolgens uit de in zwart leder geharnaste heren van Dark Funeral, de onverstaanbare grunts van Cannibal Corpse en een hamerend Obituary. Verder nog eervolle vermeldingen voor Tankard en Paradise Lost, maar het beste optreden zaterdag was ongetwijfeld toch Eluveitie: een Zwitserse folk metalband die met hun opzwepende en snelle ritmes het publiek van begin tot eind aan het moshen kreeg. Hoogtepunten waren Uis Elveti, Tegernakô en Inis Mona.
Daarna was het de beurt aan het Noorse trio van Immortal: vrijwel volledig in dichte nevelen gehuld en geflankeerd door een muur van maar liefst 20 versterkers gaven Abbath en zijn kornuiten een bloemlezing van hun aan duisternis en ijzige winternachten ontsproten repertoire ... Aangezien Soulfly mij echt niet wist te bekoren, was Abbaths vuurspuw-act eveneens een geweldig atmosferische afsluiter voor deze avond.
