Na een evaluatievergadering van het kinderzomerkamp van PJV moest ik met de trein terug naar huis. Ik stond op de trein te wachten bij de palen met de uurregeling op toen twee mannen het perron opkwamen. Ik weet niet waarom maar mijn eerste reflex was weg hier, ik vertrouw die mannen niet, wie weet wat ze doen met mij hier in het donker. Maar ik moest mijn go-pass nog invullen en ik gebruikte daarvoor de achterkant van de paal met de uurregeling op als ondergrond. Ze begonnen te discussiëren over wanneer de trein nu zou vertrekken en omdat ik het wist dacht ik bij mezelf, ik help ze even. Dus ik vertelde hun dat de trein richting Gent er over een paar minuutjes zou zijn. Ik had nooit kunnen denken dat dit zou uitmonden in een gesprek over het geloof.
PJV
Een van die mannen bedankte me en vroeg of ik op weg naar mijn kot was. Ik antwoordde daarop dat ik op weg naar huis was na een vergadering van mijn jeugdvereniging. Daarop kreeg ik prompt de vraag of het om de Chiro ging. Ik kwam op het moment dat ik een keuze moest maken. Vertel ik over PJV en dat het een christelijke jeugdvereniging is of zeg ik gewoon "zoiets ja". Ik koos voor het eerste en heb daar geen spijt van gekregen.
Hij was teleurgesteld afgehaakt
Er begon een gesprek over het geloof, over het feit dat ik daar zelf voor had gekozen en dat ik er ook iets mee deed. In tegenstelling tot wat ik had gedacht kreeg ik enorm veel respect voor het feit dat ik als jongere nog durfde geloven en daarvoor uitkwam. Ik kreeg vragen over of ik gepest werd, hoe mensen er op reageerden enzo. Hij vertelde me over zijn christelijke opvoeding maar dat hij was afgehaakt nadat zijn moeder aan kanker was gestorven en hij geen steun had gevonden bij God. Maar tevens moedigde hij me aan om niet op te geven en te blijven geloven. ZIjn medereiziger probeerde er een paar keer ook iets te zeggen zonder succes. Door de honger naar een gesprek over geloof van mijn gesprekspartner kreeg hij er haast geen woord tussen. Toen hij op een bepaald moment vloekte in een gesprek met de conducteur excuseerde hij zich direct tegen mij. Dit sprak me echt enorm aan. Hij had verteld in het begin dat hij een atheïst was maar hij toonde op deze manier toch respect voor mijn geloofskeuze.
Was dit nu toeval ?
Ik kwam ook hun voornamen te weten en ze gaven me een hand. Toen de conducteur langs kwam ontdekte ik dat ze op de terugweg waren nadat ze hun halte voorbij waren gereden. Was dit nu een toevallige ontmoeting of niet ? Ik zal het nooit weten, maar ik weet wel dat ik, als ik er op terug kijk blij ben dat ik zo open over mijn geloof heb kunnen praten.
