Bidden is in gesprek gaan met God. Zo simpel is het en zo ingewikkeld is het. Want een gesprek voeren kan eenvoudig zijn, het blijft wel een gesprek met God zelf.
Wat het vooral lastig maakt is dat in de meeste gesprekken twee (of meer) personen om de beurt wat zeggen; het is een dialoog. Maar als je biddend met God in gesprek gaat lijkt het soms meer een monoloog. God lijkt een beetje een stille toehoorder van wat ik hem vertel, en wat hij eigenlijk toch al weet.
Zoiets had ik een keer met Skype, ik wilde met een vriendin skypen, alleen haar microfoon werkte niet goed. Ze kon mij wel horen maar ik haar niet. Dat leverde een onhandig gesprek op. Ik was meestal aan het woord en zij typte ondertussen haar commentaar in de chat. Eén keer een gesprek op die manier voeren is nog wel leuk, maar om nu elke keer zo te communiceren is erg vermoeiend en eenzijdig.
In gebed is het ook demotiverend als je het gevoel het dat het een beetje eenrichtings-communicatie is. Dat hou je niet lang vol.
Maar misschien kan gebed iets anders zijn dan dat.
Om in de lijn van Skype te blijven, toen ik op kot ging vond mijn broertje dat helemaal niet leuk. Hij miste mij enorm (en ik hem). Allebei zijn we niet zo van de lange verhalen op de mail, dus hadden we onze eigen oplossing bedacht: we skypten samen. We zaten in de middag allebei achter de computer met Skype open en zo deden we ons huiswerk. Meestal zeiden we weinig, slechts af en toe vertelde we elkaar wat. Maar we wisten dat de ander op gehoorsafstand was en elke zucht kon horen.
Met bidden kan het net zo zijn. We kunnen een open lijn naar God hebben. Dat hoeft niet altijd uit te monden in lange verhalen (maar dat mag wel). Het is zoals Henri Nouwen zo mooi zegt: “Volgens mij betekent bidden niet aan God denken in plaats van aan andere zaken, of tijd doorbrengen met God in plaats van met andere wezens. Bidden is eerder denken en leven in Gods aanwezigheid. Alles wat we doen en laten moet zijn oorsprong vinden in dit bidden. Bidden is niet een geïsoleerde bezigheid maar vindt plaats te midden van de dingen en de zaken die ons bezighouden. Een ‘self-centered monologue’ wordt in het gebed een ‘God-centered dialogue.”
