Op Youthwork the Conference anderhalve week geleden was Jim Wallis de keynote speaker op zondag. Ik moet eerlijk zijn dat ik hem niet kende, hij is nochtans een doorleefd christen. Hij heeft naast Desmond Tutu en Nelson Mandela gestaan voor en na de afschaffing van Apartheid. Hij is een activist die de gerechtigheid als christelijk onderwerp weer op de agenda wil zetten.
Zijn praatje
Wallis is een begaafd spreker. Hij kan heel zijn publiek meenemen, en om eerlijk te zijn, zonder echt heel veel te vertellen. Begrijp me niet verkeerd. Ik denk dat zijn boodschap erg belangrijk is, wij zijn gerechtigheid en zorg voor de armen vaak vergeten in onze christelijke boodschap, terwijl dat net een van de belangrijkste aandachtspunten van de Bijbel is.
Maar hij heeft die zondag twee uur gesproken en de inhoud kon hij gerust in tien minuten verteld hebben. Desondanks stak het niet tegen. Hij geeft gigantisch veel voorbeelden die soms heel grappig zijn, soms heel erg zijn, en soms heel aangrijpend. Zijn oproep om zorg te dragen voor de medemens heeft het publiek duidelijk aangegrepen.
Kritiek?
Voor de conferentie las ik het boek The Devil Reads Derrida van James K. A. Smith, een bundel met korte essays van hem. Een van die essays gaat over Jim Wallis en daarin geeft Smith kritiek op Wallis' aanpak. (Ik had dus niet echt goed door op wie Smith nu eigenlijk reageerde, aangezien ik Wallis niet kende. Ik heb het deel daarna nog eens opnieuw gelezen.) Wallis beperkt namelijk teveel het christendom tot individuele acties. Hij geeft onder andere weinig ruimte aan de Kerk en bekijkt "religie" te veel instrumenteel, dit betekent dat geloof een strategie is om een doel te bereiken.
Daarmee geeft Smith niet aan dat Wallis' oproep tot meer gerechtigheid en rechtvaardigheid onterecht is. Daarmee geeft Smith wel aan dat een goede balans moet gevonden worden tussen de verschillende taken/rollen van de kerk. Anders wordt het christendom gereduceerd tot een verzameling van morele wetten en dat doet geen recht aan de volheid van het evangelie, net als een te eenzijdige focus op redding dat ook niet doet (iets waar wij in de Vlaamse kerken vaak in de fout gaan).
The Devil Reads Derrida
Het boek van Smith is trouwens een aanrader, al is het soms wat moeilijk qua taalgebruik. Zo schrijft hij bijvoorbeeld ook over het probleem dat veel christelijke auteurs de ideale christen vergelijken met William Wallace uit Braveheart (zie onder andere de review van Erwin McManus' boek bij Leesvoer), terwijl Jesus helemaal geen oorlog promootte.
Score van het boek: 4/5
Smith, James K. A. The Devil Reads Derrida, and Other Essays on the University, the Church, Politics, and the Arts. Grand Rapids: William B. Eerdmans, 2009.
