Een tijd geleden konden jullie het eerste deel van Joris' verhaal lezen waarin hij vertelde over de operatie die hij moest ondergaan. Op dit moment staat hij op het punt bij de uroloog langs te gaan voor de resultaten van de operatie. Het indrukwekkend getuigenis van een moedige man gaat verder.
Het definitieve verdikt
Na 2 weken moest ik opnieuw bij de uroloog langsgaan voor de resultaten van mijn operatie. De dokter vertelde dat ik teelbalkanker had. Ik dacht: weghalen en opgelost! Niets bleek minder waar: ik werd doorgestuurd naar de oncoloog.
Oncoloog, hier heb ik echt geen zin in. Lichamelijk voelde ik mij prima, ondanks het moeilijke herstel van de operatie. Ik dacht dat dit gewoon de strijd was die ik moest strijden.
De oncoloog
Op een zeer zachte manier wist de oncoloog mij te vertellen dat de kans op de terugkeer van een gezwel 1 op 3 is. Als je maar 2 testikels hebt is dit best wel een grote kans. We besloten de behandeling dan toch maar verder te zetten.
Ik zou 3 cyclussen van 3 weken moeten volgen waarbij in de eerste week telkens in het ziekenhuis zo moeten blijven vertelden ze mij. Ik zou ook ziek worden, mijn haar zou uitvallen en ik zou een heel lange periode niet kunnen werken. Wat?! Ik ben verantwoordelijk voor een wagenpark op mijn werk!
De buitenwereld
Nu zou het voor de buitenwereld wel duidelijk worden dat er wat mis met me was. Gelukkig kon ik hier wel vrede mee vinden omdat dit toch om serieuze koek ging en niet een of ander klein probleempje.
Na het verhaal bij de oncoloog werden we meteen doorgestuurd naar een psycholoog. Op zich een goede zaak, voor mensen die op niets of niemand kunnen terugvallen, maar ik had mijn houvast en vond het pure tijdverspilling.
Normaal hield ik mijn vrienden goed op de hoogte van elke stap die ik ondernam, maar na deze zware dingen die ik te horen had gekregen was ik bedroefd. Ik bracht enkel mijn naaste familie en beste vrienden op de hoogte van de situatie omdat het toch niet echt het meest besproken onderwerp is en voor iedereen wel een beetje gevoelig ligt. Dit werd nu anders: iedereen zou merken dat ik enkele weken per maand in het ziekenhuis zou liggen en m’n haar zien uitvallen.
Gods woord
De volgende morgen werd ik wakker en voelde me rot. In mijn hoofd speelde dat ik me niet moest laten hangen, dat ik allergisch ben aan zelfmedelijden. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen en ben in gebed gegaan. Daar heb ik me herpakt. Ik koos ervoor om positief te zijn en Gods woorden met me te dragen:
“Hij zal me dragen”
“We worden niet boven vermogen verzocht”
“God zorgt voor de bloemen in veld, en wij, zijn kinderen, zijn zoveel meer waard dan bloemen”
“Wat maakt gij u zorgen om de dag van morgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen”
Teksten die zo bij me binnen wandelden, ik ben God daar zo dankbaar voor!
De chemo
In de tweede week van september ben ik binnengegaan voor m’n eerste week chemo. Ik
voelde me lekker in m’n vel, had enkele boeken die ik wou lezen (waar ik anders geen tijd voor vond) en nog wel wat andere bezigheden.Elke dag kreeg ik wat stuff binnen via baxters, die maandagnamiddag was de eerste. Niets speciaals, enkel een soort metaalsmaak op m’n tong.
Door de chemo werden alle cellen in mn lichaam afgebroken; de slechte, maar ook de goeie wat ervoor zorgt dat ook mn immuniteitssysteem werd aangetast.
Hierdoor zou ik sneller ziek kunnen worden en een simpele verkoudheid wordt dan een serieuze ziekte.
Iedere dag van 14h00 tem 20h00 was het bezoekuur, en geloof het of niet, ik heb geen enkel moment gehad dat ik alleen was. Dit was echt bijzonder voor me en is me echt serieus bijgebleven. Daarbij voel je ook de steun van de mensen rondom je!
Complicaties
Op zondagavond mocht ik naar huis, een beetje verslapt en af en toe eens misselijk, maar verder geen problemen. Tegen de avond merkte ik wel dat ik wat zieker werd.
Na een heerlijke nachtrust werd ik de volgende ochtend wakker en rond 10uur werd ik misselijk en moest overgeven. Meteen daarna voelde ik me weer fit en kon ik gewoon beginnen eten. Ik at een kleine hoeveelheid maar ene kwartier later kwam het er alweer uit. Ik begon me zorgen te maken omdat ik niets kon binnenhouden, zelfs geen water.
We besloten om terug naar het ziekenhuis te gaan. Om een beetje te recupereren moest ik voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis blijven tot mijn bloedwaarden terug hoog genoeg waren. Na opnieuw bijna een week in het ziekenhuis verbleven te hebben mocht ik opnieuw naar huis.
Binnenkort meer in het laatste deel van Joris' verhaal.
