We ontmoeten Josh Scogin in de Trix. Hoewel hij gigantisch veel optredens per jaar doet en bijna dagelijks nieuwe mensen ontmoet, blijkt hij heel hartelijk. We beginnen vlot aan onze babbel met hem.
Breeze: Jullie laatste album Long Live is het eerste bij het label Good Fight Music. Waarom veranderen van platenmaatschappij?
Josh Scogin: Ons contract liep gewoon ten einde. We just shopped around to see what our options were. We hadden meerdere aanbiedingen, maar met Good Fight hadden we meteen het idee dat ze de wereld waarin wij vooral verblijven, goed kennen. Wij zijn geen band voor het grote publiek, dus je kunt ons ook niet zomaar in een standaardplaatje proberen te passen. Wij moeten creatief zijn over onze marketing. Om een band als The Chariot goed te promoten vraagt dat best wel wat originaliteit. Good Fight kent die wereld. Uiteindelijk kozen we dus voor hen en als ik daar nu op terug kijk, dan zie ik dat we de beste keuze gemaakt hebben.
B: Heeft het jullie album beïnvloed?
Scogin: (kort en bondig) No! Platenmaatschappijen interesseren ons eigenlijk niet zo. Het album is natuurlijk wel anders dan de vorige. Long Live is impulsiever. Spontaner. Het was precies een trein die niet tot stilstand kwam. Als iemand een lied geschreven had en iemand anders had een idee om het beter te maken, dan deden we dat gewoon. We gingen gewoon met het idee mee. We namen veel onverwachte bochten waarover andere bands eerst even goed over na zouden denken. Zelfs tijdens het opnemen in de studio gebeurde het dat we nummers volledig omdraaiden. Dat zouden we bij vorige albums niet gedaan hebben. We hebben dus echt met ons buikgevoel geschreven. Daardoor is het album veel organischer en natuurlijker geworden.
B: Op de website van Trix (waar ze die avond zouden spelen) staat dat jullie christelijke muziek maken. Wat vind je daarvan?
Scogin: Echt? Ik zou niet weten wat christelijke muziek precies is. De muziek is gered of zo? Ik weet het niet. Houdt Jezus van de muziek? Ik weet niet wat dat betekend. Hopelijk houdt Jezus wel van mij, van mijn hart. De muziek is alleen maar een bijzaak in vergelijking daarmee. Mensen hebben gewoon simpele categorieën nodig om alles in het leven een plaats te geven. Ik weet niet waarom het christendom zijn eigen genre krijgt. Niemand verwijst tegelijk naar The Killers als Mormoonse rock, zelfs al is frontman Brandon Flowers een overtuigde Mormoon. Ik hou niet zo van categorieën. Je mag ons noemen wat je wil, maar ik begrijp het gewoon niet zo waarom mensen dat nodig hebben.
B: Maar je bent wel zelf een christen.
Scogin: Ja hoor. En dat heeft invloed op elk aspect van onze muziek, maar tegelijk is het ook niet zo bijzonder. Als je tandarts bent, dan ben je niet per se een christelijke tandarts, maar gewoon een tandarts die christen is. Uiteindelijk is het bij onze band niet veel anders. Natuurlijk komt bij ons wat binnenin zit meer naar buiten: je schrijft over wat je weet, over je strijd, je twijfels, antwoorden, tunnels, licht aan het eind van de tunnel. Maar het is en blijft een job als een andere. Als artiest kun je gewoon wat meer laten spreken over wat je bezig houdt, maar ik ben en blijf gewoon een mens en niets meer.
B: We hoorden iemand zeggen: "Ook al hou je niet van de muziek van The Chariot, je moet hen live gaan bekijken." Wat maakt jullie zo bijzonder om live te zien?
Scogin: (lacht) Geen idee. Dat zou je aan iemand anders moeten vragen. Goh. We proberen alles fris te houden. We willen geen vaste vorm gebruiken. Elke show is anders. Het optreden van gisteren was bijvoorbeeld 100% anders dan de avond daarvoor. Gisteren hadden we veel technische problemen en dat hebben we gewoon in de show verwerkt (later die avond zou het opnieuw van dat zijn en bleek dat ze er inderdaad in slaagden de technische problemen in de show te verwerken). Er zit ook gewoon veel energie in onze show. Er zit veel passie in zo'n optreden. Ook voor ons is dat belangrijk. Wij doen zo'n 300 optredens per jaar en we willen ook zelf niet dat de verveling toeslaat. We willen het levendig houden. Ons publiek begrijpt dat. Zelfs al hebben we een minder optreden, begrijpen de mensen dat het wel nog altijd een "echt" optreden geweest is. It's not all copy-paste.
B: Jullie zijn intussen al een tijdje op tour. Hoe is het leven onderweg?
Scogin: Het is fantastisch. Ik denk niet dat dit voor iedereen weggelegd is, maar wij houden ervan. We zijn al sinds 3 januari onderweg (The Chariot is op dat moment al bijna 3 maanden op tour), we zijn maar drie dagen thuis geweest. Na onze tour in Europa vertrekken we onmiddellijk naar Australië, Japan en China. Maar dat willen we ook echt. We zijn hier maar een korte tijd, dus we kunnen er maar beter het beste van maken. Je kunt natuurlijk moeilijk vriendschappen onderhouden, maar aan de andere kant appreciëren we het enorm dat we elke dag nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plaatsen ontdekken die we anders nooit zouden zien.
B: Wat doen jullie als jullie geen muziek spelen?
Scogin: Heel wat. Ik denk dat we allemaal ADD hebben, dus we zijn altijd bezig. Vandaag hebben we eigenlijk niet veel gedaan omdat we gisteren zo gigantisch veel hebben gedaan. Gisteren waren we in Parijs op een 15-tal km van de Eifeltoren. Van zodra we toekwamen in Parijs, is iedereen gewoon vertrokken. De meeste bandleden van The Chariot hebben de Eifeltoren nu al vijf of zes keer gezien, maar toch wil je het nog eens opnieuw zien. Je weet niet of je er ooit nog terug bent. Ik ben zelf naar het graf van Jim Morrison geweest. Dat had ik nog nooit gezien. We zijn naar het Louvre geweest, de Arc De Triomphe. We waren bijna aan het rennen in de straat omdat we niet veel tijd hadden.
Als je dan niet veel doet, dan houden we onszelf wel bezig, hoor. Gelukkig zijn we allemaal vrienden. We amuseren ons wel. Onze bassist leest veel. Ik doe dat zelden. Ik ben nu een boek aan het lezen: Heavier Than Heaven. Het is het verhaal van Kurt Cobain. Maar dat gebeurt zelden. Ik denk dat ik enkel nog maar Cash, de biografie van Johnny Cash, gelezen heb hiervoor. We luisteren heel wat naar muziek.
B: Wat als jij deze zomer een festival organiseren. Welke vijf bands zou je in de line-up zetten? Je mag gelijk welke band kiezen.
Scogin: Dit is gewoon wat ik wil? Niet per se wat veel geld opbrengt? Dan zou ik Arcade Fire kiezen. Ik heb hen onlangs gezien en ze zijn super. Ik zou waarschijnlijk The Dirty Projectors erop zetten. Ze zijn niet zo bekend, maar wel echt goed. Ik zou zelf ook willen optreden, dus: The Chariot. Pff, wie zou ik nog kiezen. (Denkt goed na.) Ik zou ook willen dat The Gallions, een band waarmee we onlangs samen speelden, er kon optreden. Die zijn van het Verenigd Koninkrijk. Misschien ook iets belachelijk, gewoon omdat ik het zou kunnen zien. Tom Petty bijvoorbeeld. Iets wat gewoon volledig geflipt is. Geen van die bands zou waarschijnlijk echt veel opbrengen, maar ik zou ze kunnen zien, dus het zou leuk voor mij zijn. (Lacht.)
B: Jullie zijn al een tijdje op tour met MyChildren MyBride. Kun je afsluiten met een anekdote over hen?
Scogin: Blijkbaar houden we allemaal van dansen. Gisteren waren we in een pizzeria en er speelde muziek in dat kleine restaurantje. MCMB en The Chariot zaten daar allemaal binnen en het zat daardoor al stampvol. Ik weet niet meer hoe het precies gebeurde, maar plotseling werd het een groot dansfeest. De eigenaars stonden eerst wat argwanend te kijken, maar toen kreeg ze de smaak te pakken en begonnen ze mee te dansen. Het was erg leuk. De mannen van MCMB zijn leuk om mee op tour te gaan. They're a lovely bunch of coconuts.
B: Bedankt voor het interview.
