Ongevallen van de omvang van wat er vandaag gebeurd is in Zwitserland, met 10-tallen dodelijke slachtoffers en dan nog hoofdzakelijk kinderen, verwart zonder meer het denken van ons, mensen. We kunnen er niet tegen om naar de beelden ervan te kijken, maar we kunnen onze blikken er ook niet afwenden als we met die beelden geconfronteerd worden.
En dus zien we de beelden van de uiteengereten bus die wordt afgevoerd, kijken we naar de persconferenties van de schoolverantwoordelijken en de overheden, worden we geshockeerd door de weergaven van ouders die in paniek in de school aankomen en mekaar wenend omhelzen, mekaar hulpeloos proberen te ondersteunen. We kijken zoals kleine kinderen naar een griezelfilm kijken naar deze vernietiging van mensenlevens, als het ware met één hand voor onze ogen om ons toch een beetje tegen de hardheid ervan te beschermen. Wat toch niet helpt. En we horen de horrorverhalen van de journalisten die verslag uitbrengen.
Een uitspraak van één van de ouders trok onverbiddelijk mijn aandacht. En ik kan nog niet beginnen met aan te voelen hoe diep haar wanhoop was toen ze zei: “God, waar zijt ge ?”. En misschien begrijpt ge dat er toen tranen in mijn ogen brandden. En ik wil niet voor God spreken, maar anderzijds had ik het gevoel dat God haar al aan het antwoorden was.
Hij is daar bij u, mevrouw. Ge kunt Hem misschien niet herkennen op dit moment, maar Hij is daar bij u. Hij is daar met u aan het wenen terwijl ge uw angsten en frustraties over uw geruïneerde wereld de vrije loop laat. En hopelijk zult ge Hem ooit herkennen. Hij is in de zon van vandaag en in de storm van vandaag. In de mens die zijn arm om uw schouders legde en die u overeind hield toen ge dreigde door uw benen te zakken. Hij is in de psycholoog die u probeerde te bemoedigen en in de reddingswerker die uw kind heeft los gebrand uit de bus. Hij is in de mens die zijn tranen droog depte toen hij hoorde van wat u en uw familie overkomen is en in de mens die het rouwregister ondertekende.
Ja mevrouw, Hij is daar. Bij u. Nu.
Misschien moet ge nu uw tranen laten vloeien, de vragen stellen die u overspoelen. En hebt ge alle recht om uw boosheid te ventileren. Maar ik bid dat ge morgen zult beginnen met rondom u te kijken en dat ge dan het gezicht gaat herkennen van die Ene Die van u houdt. Ik spreek niet in Gods plaats. Maar ergens doen we dat nu allemaal, van u houden. Naar Zijn voorbeeld.
