Als ik met christenen praat hoor ik vaak kritiek op de kerk.
“Ik voel me er niet thuis.”
“Ze zijn niet relevant.”
“Ze zijn meer bezig met hun eigen agenda.”
“Ze spreken een onbegrijpelijk jargon.”
“Ze zijn legalistisch, hypocriet,…”
Helaas is veel van deze kritiek vaak terecht (imho). Christenen kunnen zich gedragen als een massa domme mensen die achter de grootste blaters aangaan. Of in meer bijbels taalgebruik: de gemeente is als een kudde schapen.
Maar een paar opmerkingen voor je weer in de verleiding komt om kritiek te geven op de kerk.
De kerk is Jezus. Jezus zelf identificeert zich met de kerk. Het is het lichaam van Jezus. Dus als je kritiek geeft op de kerk, misschien juist omdat je Jezus meer wilt volgen, pas dan op dat je door je enthousiasme om het goed te doen, geen kritiek geeft op Jezus zelf. Want Jezus houdt van deze groep imperfecte mensen. Jezus wil met deze groep mensen aan de slag gaan. Hij heeft de hoop zeker nog niet opgegeven.
De kerk dat zijn wij. De kerk is geen abstract instituut; de kerk dat zijn de mensen. Mensen die het ook niet allemaal weten. Dat realiseren ze zich misschien niet altijd even goed, en dat is lastig. Maar de kerk is een verzameling van mensen die God nodig hebben.
De kerk dat ben jij. Kritiek op de kerk is indirect ook kritiek op jezelf. Want jij bent niet heel anders dan die kudde. Maar gebruik dat in je voordeel: als er één schaap over de dam is volgen er meer. Jij bent de kerk en wil je de kerk veranderen, begin dan met je eigen leven. Pas in je eigen leven toe wat je mist in de kerk.
Mis je aandacht en zorg voor elkaar? Geef dan die aandacht. Is de kerk niet ‘echt’? Wees echt. Is de kerk niet relevant? Wees relevant. Dan is een stukje van de kerk veranderd. Of met de woorden van Shane Claiborne:
Let’s stop complaining about the church we see and start becoming the church we dream of!
Bovenal: Speak Life! Ook wat betreft de kerk!
