Laatst vroeg ik God om tegenslag. Het ging te goed. Dan word ik lui. Dan is het te makkelijk en word ik laks. Dan denk ik dat ik goed bezig ben, dat ik het zelf wel kan. Dan verlies ik mijn focus op waar het echt om draait. Dus bad ik om moeilijkheden. Een dosis problemen houdt me namelijk scherp. Ik word gedwongen na te denken over waar ik mee bezig ben en hoe ik ermee bezig ben.
Verhoring
Nu was ik benieuwd hoe God mijn gebed ging verhoren. Bidden brengt risico’s met zich mee; God verhoort nog wel eens een gebed. Maar dat risico nam ik in vertrouwen op God. Hij weet wat ik werkelijk nodig heb. Ook dit keer verhoorde hij mijn gebed: ik kreeg een paar grote uitdagingen tegelijk om aan te werken. Combineer dat met een dosis vermoeidheid en dalende reserves, en ja hoor, ik trapte erin: ik maakte me flink zorgen.
Daar had ik dan ook best goede redenen voor, vond ik. Ik ging me extra hard inspannen om alles gedaan te krijgen. Nu heeft vermoeidheid tot gevolg dat ik dichter op mijn emoties zit. Dat is een goede spiegel voor mij om te zien of mijn geduld en vrolijkheid geen laagje vernis zijn. Maar helaas, de consequentie was dat ik nog vermoeider was en ik begon te mopperen.
De les geleerd
Tot ik het doorkreeg: ik was verhoord! God hoefde daar eigenlijk weinig moeite voor te doen, ik werk mezelf wel in de nesten. Nu mijn gebed verhoord was, was het tijd voor een volgend gebed. Als eerste natuurlijk een bedankje. Daarna legde ik al mijn zorgen en uitdagingen in Gods handen. Ik bekende dat ik het alleen echt niet kon. De les was geleerd: vertrouw op God en werk niet op eigen kracht.
