Wie ben ik? Een vraag die ieder mens zich ooit wel eens stelt. We hebben de filosofen die hun hele leven bouwen rond deze vraag. Eén ding is duidelijk: die vraag heeft ons in de 21ste eeuw niet veel verder gebracht. Na honderden theorieën gehoord te hebben, zijn we het spoor bijster. Deze vraag stellen wordt gemakkelijk cynisch onthaald door de hedendaagse mens: “Wie ben jij om daar nog iets aan toe te voegen?”. Ik wil niks toevoegen, maar teruggaan naar de autoriteit in mijn leven: de Bijbel.
Ik geloof dat de Bijbel daar eerder op een onrechtstreekse manier antwoord op geeft. Onze identiteit begint ons pas te dagen als we God Zijn identiteit beginnen te kennen en te waarderen. Of God een realiteit is of niet, dat moet ieder voor zichzelf uitmaken. Maar als Hij een realiteit voor jou is, dan is er ook een antwoord voor jou op je identiteitsvraag. Niet een duidelijk, concreet antwoord als een foto die jouw hele uiterlijk weet te beschrijven, maar als een kader waarin je door omgang met God jezelf ontdekt en herontdekt. Als een hoofdpersonage van een boek dat je pas leert kennen door hoe het verhaal zich ontvouwt door de verschillende hoofdstukken heen. De vraag is dus niet ‘Wie ben ik?’, maar ‘Wie is God?’. En dit is hoe God zichzelf beschrijft:
Weet je het niet? Heb je het niet gehoord? Is het je niet van meet af aan verteld? Is het niet al helder sinds de grondvesting van de wereld?
Hij troont boven de schijf van de aarde – haar bewoners zijn als sprinkhanen –, Hij spreidt de hemel uit als een doek, spant Hem uit als een tent om in te wonen.
Hij maakt vorsten nietig, de leiders van de aarde onbeduidend: nauwelijks zijn ze geplant, nauwelijks gezaaid, nauwelijks hebben ze wortel geschoten, of Hij blaast over hen, en ze verdorren en de stormwind neemt hen op als kaf.
Met wie wil je Mij vergelijken, zegt de Heilige, aan wie ben Ik gelijk te stellen?
Kijk omhoog: wie heeft dit alles geschapen? Hij laat het leger sterren voltallig uitrukken, Hij roept ze bij hun naam, één voor één; door Zijn kracht en onmetelijke grootheid ontbreekt er niet één.
(Jes. 40:21-26)
Dit is de God waar we mee te maken hebben! Gebed gaat niet om ons, en toch weer wel. Het begint bij God, maar het gaat ook om ons. Heel gemakkelijk draaien we dat om. We steken God als het ware in onze broekzak, en doen alsof Hij er voor ons. Als we voor ogen zouden houden wie Hij werkelijk is, dan zouden onze gebeden misschien heel anders klinken!
In onze gebeden moet het zwaartepunt bij God liggen en niet bij onszelf. Naast onze vragen, onze dankbaarheid voor de zegeningen, … moet er dit allesoverstijgende besef zijn dat wij slechts identiteit hebben door Hem. En dat zou moeten resulteren in een diepe, diepe dankbaarheid omdat Hij ons lot aan dat van Hem gebonden heeft en dat we daardoor in Zijn heerlijkheid zullen delen, toch als wij ons lot aan dat van Hem binden!
