Als rasechte Nederbelg kan ik natuurlijk niet anders dan voor mijn Nederlandse roots opkomen. Het WK ’94, met daarin het doelpunt van Philippe Albert tegen Nederland, was het laatste tornooi waarin ik mij liet meeslepen door mijn Belgische leeftijdsgenoten om tegen Nederland te supporteren. Toen was ik overigens negen. Daarna volgden enkele jaren van verzet tegen mijn Belgische landgenoten waarin ik heel erg op kwam voor mijn Nederlandse roots. Ondertussen ben ik heel wat gematigder en kan ik beide landen wel appreciëren. Bij afwezigheid van België is de keuze voor dit tornooi echter natuurlijk snel gemaakt.
Ik schrijf deze blog met de wedstrijd Argentinië – Zuid Korea op de achtergrond. Kwestie van de concurrentie voor een mogelijke finale onmiddellijk te scouten! Onmiddellijk droom ik weg naar het WK ’98 met het wondermooie doelpunt van Dennis Bergkamp kort voor tijd tegen diezelfde Argentijnen waardoor Nederland zich plaatste voor de halve finales. Zoals voor ieder groot tornooi ontbreekt het de Nederlanders niet aan ambitie. Dit is iets wat de realistische Belgen vaak niet echt kunnen appreciëren. Daar kan ik mij wel eens aan storen. Niet alleen aan hun ergernis hierover naar Nederland, maar ook aan het gebrek aan ambitie waar België, en in bredere zin Belgische ploegen in Europa, aan kunnen lijden. Ik besef echter goed dat dit een duidelijk cultuurverschil is tussen de realistische, bescheiden Belg die liever in de underdogpositie blijft en de optimistische, zelfzekere Nederlander die alleen al geniet van de gedachte dat ze mogelijk wereldkampioen zullen worden. Jammer genoeg bleef het tot nu toe altijd bij die gedachte…
Een nieuwe kans!
Dit wereldkampioenschap dus een nieuwe kans. Tegen Denemarken werd er zonder goed te spelen vrij eenvoudig gewonnen. Ik was best tevreden over de magere start. Het EK ’08 ligt nog vers in het geheugen waarin we in de groepsfase Frankrijk en Italië volledig zoek speelden, vervolgens door heel Europa al als de nieuwe Europese kampioen werden uitgeroepen, om er dan in de kwartfinales tegen het nietige Rusland uit te vliegen. Een wereldkampioen of Europees kampioen spelen zelden of nooit een heel tornooi op hoog tornooi. Het klinkt erg cliché, maar het is de kunst om in het tornooi te groeien. Duitsers en Italianen zijn hier absolute heersers in. Daarom wordt Duitsland ook géén wereldkampioen. Die zijn veel te sterk begonnen! Nederland is geen titelfavoriet, maar heeft wèl de spelers om het iedere ploeg moeilijk te maken. Tot nu toe kon geen enkele ploeg echt indruk maken. Brazilië won met één doelpunt verschil tegen Noord-Korea, Spanje verloor tegen het grote Zwitserland, Frankrijk en Italië kwamen niet verder dan een gelijkspel en ook Portugal kon niet winnen tegen Ivoorkust. Ook voor deze landen geldt natuurlijk dat zij in het tornooi kunnen groeien, maar het toont wel aan dat deze landen te pakken zijn.
Eén ding is zeker. Als we wereldkampioen worden, zou het dik verdiend zijn. Met een beetje pech ontmoeten we in de achtste finales al wereldkampioen Italië om dan in de kwartfinales Brazilië tegen te komen. Verder zullen we voorlopig maar niet kijken! Zoals een echte Nederlander betaamt, blijven we echter wel optimistisch! Wie supportert er mee voor Nederland?!
