The Coen Bro's are back on track. Dit kon je na de release zowat in elke fatsoenlijke recensie terugvinden. En gelijk hebben ze gekregen, want ze werden met deze film de grote winnaars van de Oscars 2008. Na O Brother, Where Art Thou? hebben ze eindelijk weer een pareltje voortgebracht. Hoewel pareltje zachtjes gezegd iets te lief klinkt voor een film van dit kaliber: snoei- en snoeihard.
Intens
De eerste helft van de film slokt je helemaal op. De film is allesbehalve snel, maar elke seconde is zo op en top benut, dat vele details niet meteen bij je door kunnen dringen. Hier komt nog bij dat het merendeel van die seconden allesbehalve voorspelbaar is. Er komen herkenbare plotlijnen in voor, maar plotseling is er een wending die je helemaal ondersteboven keert. En voor je het weet is die scène weer voorbij. Gone in Sixty Seconds is op zijn manier ook een intense film, maar naast de strakke bakken die over het scherm scheuren, zit er weinig schoonheid in die scènes. Hier heb ik het over intense schoonheid. Dialogen die magistraal in elkaar zitten, geluiden (of het ontbreken ervan) en beelden die door merg en been gaan. Ik had bijvoorbeeld nooit kunnen denken dat a coin toss zo indringend en zenuwslopend zou kunnen zijn.
Verontrustend
De onverwachte wendingen geven je soms echt een onbehaaglijk gevoel. Je probeert het te kaderen, je probeert het te vatten, maar het lukt je niet. Juist hierom boren sommige recensies deze film helemaal de grond in. Anderen prijzen hem juist de hemel in omwille van deze eigen- en dubbelzinnigheid. Het verwarrende verhaal tilt je namelijk bewust in de schoenen van verhaalverteller (en boswachter) van dienst, Tom Bell, die hopeloos vat probeert te krijgen op het geweld dat om hem heen dood en vernieling zaait. Als kijker snap je er even weinig van als hij. Ook rond de andere protagonisten hangt dezelfde verwarring. Anton Chigurh, een onverzadigbare huurmoordenaar (stroper) dient blijkbaar hogere doelen dan geld met zijn koelbloedige moordpartijen. Hij heeft het helder in zijn hoofd, maar als kijker begint het je te duizelen als je zijn redenaties probeert te vatten. Ook lewelyn Moss (het konijn), die wanhopig door de schijnbare mazen van het net probeert te glippen, krijgt geen grip op de situatie. Kortom stijl en verhaal vormen een prachtige eenheid in dit meesterwerk over een maatschappij die geen grip krijgt op het steeds toenemende geweld dat te pas en te onpas toeslaat. Je kunt je wel afvragen of het rauw in beeld brengen van dit geweld een positieve of een negatieve impact zal hebben op deze problematiek. Misschien hangt dit wel meer van de kijker af dan van de film.
Score: 4,5/5
No Country for Old Men - Ethan & Joel Coen (Paramount Vantage, 2007)
