God is er niet om ons een comfortabel leven te geven. God geeft ons zegen, maar dat is wat anders. God is er niet om ons te dienen – wij zijn er om God te dienen.
Dit klink vrij evident. Toch vrees ik dat dit besef steeds opnieuw wakker gemaakt moet worden in ons. Geleidelijk en heel subtiel verschuift onze focus tot wijzelf weer het centrum zijn. Tot godsdienst onszelf dient.
Leven met God is ook geen economie: voor wat hoort wat. Dienst en wederdienst. Want wat kunnen wij aan God geven dat hij nodig heeft? Helemaal niets. God zegt dit ook tegen Israël in Psalm 50:
Mij behoren de dieren van het woud,
de beesten op duizenden bergen,
ik ken alle vogels van het gebergte,
wat beweegt in het veld is van mij.
Had ik honger, ik zou het je niet zeggen,
van mij is de wereld en wat daar leeft.
God heeft onze inspanningen en offers niet nodig. Wat God van ons vraagt is echte eredienst. Jou. Je hart, ziel, verstand en alles wat in je zit. Alles. Hij wil je centrum zijn.
God als centrum van je leven gaat verder dan elke zondag naar de kerk gaan. Het gaat verder dan vaker de bijbel lezen en meer bidden. Het gaat verder dan naar praiseavonden te gaan om je dicht bij God te voelen. Het gaat er niet om of je wel of niet tienden geeft. Je hoeft ook niet je werk op te zeggen en in een bediening te gaan. Al die dingen zijn secundair. Dat betekent niet dat ze er niet toe doen, maar dat wil zeggen dat ze niet als eerste aan de beurt komen.
Wat wel als eerste aan de beurt komt ben jij. Dat is je autonomie, je zelfbeschikking. Ben je bereid om je hoofd te buigen en te zeggen: ‘Uw wil geschiede’? Ben je bereid om je identiteit, je dromen, jezelf aan God ondergeschikt te maken? Omdat Hij God is. Voor geen andere reden dan dat God de Almachtige is. Ben je bereid dat te doen zonder directe tegenprestatie? Niet voor de rust vanbinnen, niet voor de zingeving, voor het comfort, voor het profijt. Nee. Puur omdat Hij God is.
Als je daartoe bereid bent, zegt God, al het andere zul je ook aan mij moeten geven. Direct of indirect. Alles wat je hebt, heb je van mij gekregen, om mij te dienen en om je medemensen dienstbaar te zijn. Dat is mijn eerste gebod: Heb mij lief boven alles en je medemensen als jezelf.
Maar dan volgt de paradox van zelfverloochening: door jezelf op te geven zul je jezelf vinden (Mat. 16:25). Dat is niet langer het doel meer, maar het gevolg van je toewijding aan God. Wie je bent wordt niet langer bepaald door studie, door nationaliteit, door prestaties, door bezit. Je zult tot de kern komen van wie je bent. Dan zal God je zegenen. Wie dan God om hulp roept in tijden van nood, die zal Hij redden. Met die belofte sluit Psalm 50 af:
Wie een dankoffer brengt, geeft mij alle eer,
wie zo zijn weg gaat, zal zien dat God redt.
