10 februari 2011, Silas vertrekt voor paar maanden naar Malesië voor zijn stage. Nienke, zijn vriendin, blijft achter in België. Hoe ga je überhaupt door zo een periode? Hun verhalen kon je lezen via deze site. Maar nu dat Silas terug komt, blikken wij even terug. En met elk van hen apart! Waar kijken ze naar uit? Waar kijken ze tegenop? Zijn er dingen tussen hen veranderd? Let’s find out. Niet via een riooljournalistieke manier maar een oprecht interview met twee unieke en fantastische jongeren in hun worsteling met een relatie op afstand. Het laatste artikel begint met hun mooste moment.
Silas: Er waren in de afgelopen 4 maanden heel wat mooie momenten die ik heb mogen meemaken en waarin ik Gods natuur heb mogen zien maar over het algemeen was het duiken toch wel een hoogtepunt omdat het een nieuwe wereld is die ik mocht ontdekken en nooit eerder had gezien!
Nienke: Eerlijk gezegd denk ik dat het mooiste moment nog moet komen; het moment dat ik Silas zie verschijnen in Zaventem! Ik verlang hier enorm naar. Nog maar twee weken. Nu kan het allemaal niet snel genoeg gaan! ? Anderzijds heb ik verschillende momenten meegemaakt die voor mij onvergetelijk waren. Zo zat ik een paar dagen geleden nog in Bulgarije, waar we donderdag de reis hebben afgesloten met een bungee jump. Schitterend gewoon, zalige kick!
Het moeilijkste moment!
Nienke: Het allermoeilijkste was voor mij het moment dat Silas 'alleen' door de gate vertrok. Toen moest ik hem echt 'loslaten', laten vertrekken. Een ander moment dat voor mij heel zwaar viel, was toen hij ziek werd in Maleisië. Wij weten perfect hoe we er kunnen zijn voor elkaar, ook als er één van ons ziek is. Op dat moment wilde ik hem gewoon kunnen troosten en er voor hem zijn zoals hij het graag heeft.
Silas: De dag van het vertrek... Het afscheid nemen van Nienke! Ik herinner mij nog heel goed dat ik met tranen in mijn ogen door de gate liep en dat de mensen van de controle mij gewoon doorlieten omdat ik er nogal emo uit zag. Het moment dat ik de Belgische grond verliet kon ik een klik maken en uitzien naar de aankomst in Kota Kinabalu.
Je relatie verandert...
Nienke: In zekere zin wel... We kennen elkaar door en door, maar door de grote afstand merk je toch dat er ook een zekere 'afstand' in je relatie komt. Dit is zeker niet negatief bedoeld, maar je ziet elkaar eerder als beste vrienden en minder als koppel. Ik ben enorm blij dat ik dit mag meemaken. Ik geloof echt dat we hier als koppel sterker gaan uitkomen. Anderzijds is het super dat we gewoon nog altijd onszelf kunnen zijn als we elkaar spreken, horen of zien. Dat brengt bij mij gevoelens van liefde, vreugde en trouw teweeg. Ik ben ook wel benieuwd naar de eerste weken nadat hij terug zal zijn. Geen idee of onze relatie anders zal zijn, maar ik heb een sterk vermoeden dat alles nogal snel zijn oude gangetje zal gaan! En daar kijk ik met plezier naar uit! De laatste maanden heb ik ook gemerkt dat we enorm open/ eerlijk zijn naar elkaar toe. We vinden dit beiden heel belangrijk en dit geeft een zalig gevoel van vertrouwen!
Silas: Persoonlijk lijkt hij mij versterkt maar doordat er toch een fysieke afstand ontstaat voelt het soms als of je "beste vrienden" bent zelfs al is "the love feeling still there"! Vaak als iemand van ons een moeilijk moment had kon de andere bemoedigen en het samen bidden over Skype maakt je onzettend sterk als koppel!
Een aanrader voor jonge koppels?
Silas: Absoluut! Het is een goede periode om na te denken over je relatie en alles eens op een rij te zetten. Daarnaast is het gezond om elkaar eens even niet elke week te zien, pas dan weet je hoe hard je elkaar wel niet mist. Voor ons werkt dit alleen maar in positieve zin en wordt mijn liefde voor Nienke elke dag groter!
Nienke: Ik zou het sterk aanraden. Het is gezond dat men een periode 'afstand' kan nemen in een relatie. Je kunt leren van elkaar, elkaar op een andere manier leren kennen, je leert elkaar vertrouwen . Het hoeft daarom geen drie maanden te zijn, maar ik kan jullie verzekeren dat het voor mij echt voorbijgevlogen is! De twee weken die nog moeten komen zullen (denk ik) de lastigste zijn. Maar het einde is in zicht!
Ik kijk uit naar...
Nienke: Oh, zoveel om naar uit te kijken (haha). Bij elkaar zijn, samen bidden, samen lachen. Kortom: samen terug dingen doen/ beleven!
Silas: Een makkelijke vraag denk ik... Het eerste moment zal het verlangen naar een knuffel groot zijn maar daarna zal de behoeften naar onze zalige gesprekjes weer snel boven komen! :)
Ik kijk op tegen...
Nienke: Hier heb ik even over moeten nadenken. Er zijn zoveel dingen waar ik naar uitkijk, dat ik heel moeilijk iets kon bedenken waar ik tegenop zie. De week nadat hij terug is, heb ik examens. Niet bepaald de rustigste periode dus, wat het er zeker niet gemakkelijker op maakt. Ik weet van mezelf dat ik nood zal hebben om bij Silas te zijn. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik aandacht van hem gemist heb. Hiermee bedoel ik samen lang kunnen praten over vanalles en nog wat 'in levende lijve'. Maar ik hoop dat ik dit alles kan loslaten en gewoon samen met hem kan genieten van het samenzijn met familie en vrienden.
Silas: Het gedacht dat ik maar 4 dagen in Belgie zal zijn waarin Nienke ontzettend hard moet leren en dan het land weer verlaat om Londen te bezoeken voor een week.Daarnaast hoop ik dat ik haar voldoende aandacht kan geven op de juiste momenten in deze drukke dagen!
Je relatie met God verandert ook...
Nienke: Het eerste woord dat er hier in mij opkwam is VERTROUWEN! Deze periode heeft me heel sterk leren vertrouwen op God. Ik heb leren loslaten, alles in Gods Handen leren leggen. Meerdere keren heb ik kunnen zien en horen hoe Silas daar zo gezegend werd door de Here. Machtig! We hebben samen gebeden via skype en het is ongelooflijk hoe ook op deze manier gebed kracht kan geven om door te gaan! Ik heb het volgende vers reeds aangehaald in mijn eerste artikel, maar ik wil het nogmaals herhalen - "I can do all things through Him, who gives me strength" Phil. 4:13.
Silas: Ik heb persoonlijk een enorme geestelijke boost gekregen doordat ik in een zeer actieve kerk terecht kwam waarin God ongelooflijk aan het werk is! Het is zo goed om te zien dat er elke zondag meerdere mensen hun leven aan God geven en ik hoop dat ik deze energie weer volop kan gebruiken in Belgie! Daarnaast heb ik mogen ervaren dat God altijd bij je is en voor je zorgt waar je ook bent! What an amazing God we have! Amen.
De Breeze Redactie bedankt Silas en Nienke voor hun openheid in hun ervaringen als jong koppel met een fysieke afstand. Wij danken God voor jullie levens. Hebben jullie de verhalen gemist? Geen probleem, beleef ze hier opnieuw:
11-02-11: Goodbye my love (Nienke)
12-02-11: Studeren in het buitenland - een unieke kans (Silas)
05-03-11: Letting go is hard (Nienke)
28-03-11: You never walk alone! (Silas)
26-04-11: Overwint liefde 75 dagen van scheiding? (Silas & Nienke)
