Jezus is beroemd. Wereldberoemd. Dat was hij al in zijn eigen tijd, lees Johannes 12 maar. Eerst doet Jezus wonderen, dat maakt wel dat de mensen over je praten. Als dat niet genoeg was bracht hij Lazarus van de dood terug. Daarna volgt de intocht in Jerusalem. Dat was een evenement! De mensen riepen, “Hosanna!” en “Hoera voor de koning van Israël!” terwijl ze met palmtakken zwaaiden. De farizeeën klaagden dat de hele wereld achter hem aan liep (vs.19). Zelfs een paar Grieken vragen naar Jezus. Het hele gebeuren heeft wat weg van mensen die staan te wachten om een beroemde filmster te zien en om zijn handtekening te bemachtigen.
Jezus zelf blijft kalm onder alle belangstelling en reageert onverwacht. Eerst zegt hij dat het inderdaad tijd wordt dat hij “verheerlijkt” wordt, maar daarna begint hij te praten over graankorrels, sterven en dienen (vs.24-26).
De Joden kunnen dit niet accepteren (vs.34), dat is geen deel van hun plan. Eer en kruis zijn tegenpolen, en de kruisdood was een bijzonder eerloze dood. De man die Jeruzalem binnenkwam als koning kan niet zo sterven, mag niet zo sterven. De Messias moet winnen! De Romeinen overwinnen!
Maar Jezus maakt duidelijk dat de weg naar de overwinning de weg van het kruis is. De manier om te winnen is door te verliezen. Jezus is op weg gegaan en is vastbesloten om de weg tot het einde toe af te gaan, ondanks zijn eigen angst (vs.27). Koste wat het kost.
Een fanclub?
Jezus spreekt niet alleen over hemzelf, want hetzelfde geldt voor degenen die hem willen volgen. Maar als we eerlijk zijn, willen wij niet gewoon Jezus kunnen bewonderen. Willen we niet zijn handtekening en zijn naam op een T-shirt? Willen we niet Jezus volgen zonder complicaties, zonder problemen, zonder lijden. Eigenlijk gewoon Jezus volgen zonder kruis. We zijn liever lid van de fanclub vanwege de voordelen die dat met zich meebrengt.
Maar helaas, Jezus handtekening hebben is niet genoeg om een bewonderaar te zijn, en een T-shirt van Jezus is niet genoeg om een volgeling te zijn. Zelfs Jezus liken op facebook is niet genoeg. Om Jezus daadwerkelijk te volgen moeten we in zijn voetstappen treden, hem navolgen, nadoen. Koste wat het kost.
Het principe van de graankorrel
Doen we dat niet dan zien we een belangrijk principe van het Koninkrijk van God over het hoofd: we weg van de overwinning is de weg van het kruis. Jezus gebruikt de vergelijking van een graankorrel om het uit te leggen. Als je ooit iets gezaaid hebt, weet je hoe het werkt. Een graankorrel in de grond stoppen en te laten doodgaan is de beste manier om hem te doen leven en in een bloeiende halm te veranderen. Met andere woorden, er zijn geen gemakkelijke oplossingen of tussendoorweggetjes. Alleen door middel van het kruis kon Jezus de onderliggende problemen van de wereld oplossen, kon hij ons met God verzoenen.
Het principe van de graankorrel is ook van toepassing in ons leven. Ook voor ons is de weg van de overwinning de weg van het kruis. Het kruis is niet het doel maar het middel. Het middel om het echte leven te winnen. Dit kan betekenen dat er bijvoorbeeld een slechte gewoon in ons moet sterven om ruimte te maken voor God, of je dat je je eigen interesses op moet geven voor de interesses van God. Of misschien moet je je prioriteiten bijstellen. God kan ons op veel manieren vragen om te sterven, maar altijd om ons meer leven te geven.
Jezus nodigt ons uit om met hem mee te gaan, hem na te volgen. Jezus nodigt ons uit om te delen in zijn in zijn dood én in zijn opstanding, in zijn verlies én in zijn overwinning.
