De discussie over “Poverty Tourism” is weer aan het oplaaien. Een groep professionele bloggers gaat voor World Vision naar Bolivia. Daar bezoeken ze voor een week de projecten om te zien op welke manier deze een verschil maken in het leven van de mensen. De bedoeling is dat ze erover schrijven en foto’s trekken en zo de mensen motiveren een kindje te sponsoren. Is dit gewoon een alternatieve reclamestunt? Is dit niets meer dan armoede toerisme? Helpt zo’n reis daadwerkelijk? Zijn we echt niet op andere manieren te motiveren? De vragen, de kritiek en verdediging zijn op alle sociale media te lezen.
Omdat ik graag ook het perspectief hoor van de mensen hier, vroeg ik verschillende vrienden naar hun mening. We kunnen als westerlingen wel bedenken wat goed is, maar wat vinden ze er zelf van? (of vinden we dat niet zo belangrijk?)
De eerste reactie was er een van trots. “Wát! Ze komen hier voor een week, kijken hoe arm de mensen zijn, trekken foto’s, schrijven zielige verhaaltjes en gaan weer terug? Waar halen ze het lef vandaan? Met welk recht denken ze hier zomaar te komen om dit te doen! Wie heeft ze toestemming gegeven om dit te doen? Wie heeft dit bedacht? Waar denken ze over te schrijven? Hun eigen gevoelens? Want denken ze echt dat ze met een weekje inzicht krijgen in de situatie? Ze denken alleen vanuit hun eigen rijke perspectief. Voor een deftige journalistieke reportage moet je op z’n minst een tijd met die mensen gewoond hebben, hun levens gedeeld hebben, voor je het recht het iets te schrijven. Dit is een grove belediging. We zijn hier geen attractie.”
De tweede reactie was iets rustiger. Het doel is dus om mensen meer bewust te maken? Om ze zo ook te stimuleren om meer kinderen te sponsoren? Denken ze dat echt op die manier te kunnen bereiken? Maar goed, als dat het idee is misschien is het dan wel goed. Deze programma’s helpen de kinderen echt. Dus als het iets voor de kinderen oplevert...
Voor de achtergrond, deze vriend heeft zelf ervaren wat voor verschil het kan maken. Zijn broer is met 6 jaar in een Compassion programma terecht gekomen toen dat nog bestond uit een ochtend devotional, ontbijt en verplicht kerkbezoek. Maar het heeft absoluut een groot verschil gemaakt in zijn familie.
Helpen dit soort reizen de lokale mensen? Doet het recht aan hun waardigheid? Wat denken jullie hiervan?
