Prince of Persia is in de eerste plaats een videogame. Het begon als een 2D-platform game meer dan 20 jaar geleden. Het spel is een groot succes geweest. Iedereen die ooit heeft gegamed, heeft op zijn minst ooit wel eens de 2D-versie gespeeld (en dan heb ik het over mensen die zich nog kunnen herinneren dat er ooit iets bestond als 2D-games). Kort na de eeuwwissel kwamen daar een aantal nieuwere versie van het videospel bij, die door de game-wereld erg enthousiast onthaald werden. Zoals dat wel vaker het geval is met succesverhalen, werd het game uiteindelijk groter dan de gamewereld. Onlangs kwam de film van het videospel uit.
The Mummy King
De meningen over Prince Of Persia: The Sands Of Time zijn verdeeld. Het is niet zo bijzonder om bakken kritiek op de film te geven. Het verhaal is voorspelbaar, er zitten enorm veel clichés in, de acteerprestaties zijn niet echt indrukwekkend te noemen. Gemma Arterton vond ik bijvoorbeeld nogal ontgoochelend acteren. Haar personage had dan ook weinig vernieuwend te bieden. Ze leek een mix tussen Rachel Weisz in The Mummy en Kelly Hu in The Scorpion King: mooi, een grote mond, maar o zo vertrouwend op de prins. Neem daar nog eens dat ze alledrie nog eens op een zelfde toontje spreken én in films spelen met veel zand.
Achtervolging
Maar aan de andere kant, is The Sands Of Time een film met een hoog entertainmentgehalte en soms moet het niet veel meer zijn dan dat. Ik heb er van genoten, alle kritiek ten spijt, en wel om de volgende redenen. Eerst en vooral, als ik een film die gebaseerd is op een videogame bekijk, dan wil ik ook wel graag dat de "feel" van dat spel in de film zit. En dat was bij The Sands Of Time wel degelijk het geval. De achtervolgingsscènes waren snel en acrobatisch; een van de redenen waarom het spel zo populair geworden is. Ik dacht met veel plezier terug aan de achtervolging in het begin van Casino Royale, een van de spectaculairste die ik tot dan toe ooit had gezien. Prince Of Persia moet niet onderdoen.
Adoptie
Verder - en dit wordt in heel wat reviews genegeerd - vond ik dat de broederrelatie tussen de prinsen van Perzië echt de moeite waard. Dastan (dé prins) is eigenlijk geen prins. De Perzische koning neemt hem als zoon aan. Dastan is dus een geadopteerde prins. Hoewel de film in eerste instantie erg cliché lijkt te worden en je bijna het gevoel krijgt dat je naar Assepoester - maar dan met mannen - zit te kijken, ontwikkelt de film zich anders; de broederband blijkt sterker te zijn dan de bloedband. Ik kan me niet meteen films herinneren die het thema adoptie eens zo fris hebben benaderd. Zeker een van de sterkere punten van de film.
Al bij al was Prince Of Persia heel leuk entertainment met een paar uitschieters. Geen hoge score weliswaar, maar dit is niet het soort films dat je hoog becijfert. Het is het soort films waarbij je gewoon even doorzakt in de zetel en twee uur lang aan niet veel hoeft te denken.
Score: 3/5
Prince Of Persia: The Sands Of Time - Mike Newell (Disney, 2010)
http://www.imdb.com/title/tt0473075/
