Het boek begint op het moment dat John, het hoofdpersonage en tevens de schrijver van het boek, te horen krijgt dat de kanker opnieuw uitgebroken is. Nog geen dag later ligt hij in het ziekenhuis waar hij een wonderlijke ontmoeting met Christus heeft.
In de hoofdstukken die volgen komt John in contact met “tongensprekers”. Omdat hij dit verschijnsel nogal mysterieus en logisch onverklaarbaar vindt kan hij het onmogelijk rijmen met de tegenwoordige wereld.
John beschrijft situaties waar ik als (misschien net iets te) kritische christen af en toe toch eens om moest lachen.
“ Eén ding viel mij op: de prediker (…) leek zelfs afhankelijk te zijn van de aanvurende uitroepen van zijn gehoor: “Ja broeder!” en “ Amen” en zelfs “halleluja” (…). Als hij merkte dat een bepaalde gedachte bij de gemeente aansloeg kwam hij pas goed op dreef. Dan herhaalde hij een zinsnede als een refrein: ‘Hij trok door de zee, ja, Mozes trok door de zee. De wateren spleten en hij trok erdoor. Mozes trok door de zee!”
Kritisch en nieuwsgierig
In het boek gaat John als objectieve journalist op onderzoek naar een mogelijke manier om dit mysterieuze verschijnsel wetenschappelijk te verklaren. Psychologische verklaringen, verklaringen vanuit het onderbewustzijn, spraakopnames, interviews met ‘tongensprekers’ en maanden research in allerlei bibliotheken: niets was hem te veel om dit verschijnsel te rationaliseren.
Deze enorm kritische maar tegelijk ook nieuwsgierige houding van de schrijver maken dat dit boek een absoluut objectieve kijk op de zaak geeft.
“ Toen we eens op een regenachtige middag gezamenlijk zaten te lunchen deed redactrice Dina Donohue een duit in het zakje: ‘Ik kan ook in tongen spreken’ zei ze tot ieders verbazing, ‘luister maar’. En zij begon inderdaad allerlei vreemde keelklanken en klikgeluiden vlak achter elkaar te zeggen met een gloed en expressie alsof ze een echte taal sprak. (…) Ik moest eerlijk toegeven dat ik absoluut geen verschil kon horen.
En was dat niet het hele probleem in een notendop? (…) Volgens mij waren deze mensen sterk geëmotioneerd en werden zij misleid door een verkeerde interpretatie van de Bijbel. Daarom dachten zij dat hun koeterwaals een uiting van de Heilige Geest was maar in werkelijkheid zou iedereen zo’n gebrabbel kunnen voortbrengen.”
Rechtopstaande haren of fervent 'tongenspreker'
Het resultaat van zijn onderzoek zal ik niet uit de doeken doen maar laat dit boek een bevestiging zijn dat God niet in een doosje te stoppen is. In het laatste hoofdstuk richt de schrijver zich afzonderlijk naar zowel de christen wiens haren al rechtop gaan staan bij het horen van het woord ‘tongentaal’ als voor de fervente ‘tongenspreker’. Dat beide groepen het boek kunnen smaken is voor mij het bewijs dat de (trouwens katholieke) schrijver een perfect evenwicht gevonden heeft tussen een kritische houding, respect, openheid, objectiviteit en misschien zelfs een tikkeltje subjectiviteit op het eind.
Wat mij betreft een absolute aanrader!
