Ze stond opeens voor mijn deur, hoogzwanger. Ze kon nauwelijks nog lopen. Via andere zendelingen was ze aan mijn adres gekomen. Ik nodigde haar binnen, waar ze met veel schroom op inging. Bij een kopje thee vertelde ze me haar verhaal.
Ze had vijf zoons die ze moest onderhouden. De vader was ervandoor gegaan. Ze stond er alleen voor. Nu ze hoogzwanger was kon ze niet werken. Niet werken betekent geen geld en dus geen eten. Ze wist niet meer wat ze nu nog kon doen. Ze had ook geen geld om de dokter te betalen voor de bevalling. Ze vroeg me of ik haar kon helpen.
Zo begonnen haar bezoekjes. Ze hielp me mee met dingen rondom het huis. Zo kon ze het terug verdienen. Ze was een trotse vrouw, hoewel ze niet de luxe had om trots te zijn.
Elke keer kwam ik wat nieuws te weten. Bijvoorbeeld dat haar man ervandoor ging toen ze zwanger was van de 5de. Hij vond het teveel worden, dus liet hij ze achter. Na een aantal jaar stond hij opeens weer voor de deur. Hij had bedacht dat hij toch wilde proberen een vader te zijn. Zo raakte Sofia weer zwanger. Haar man werd woedend, dit was overdreven, hier had hij geen zin in. Hij ging er weer vandoor.
Haar broer had het beter getroffen, hij had een baan en een huisje. Maar hij hielp haar nooit. Als hij op bezoek kwam was het om haar de huid vol te schelden. Ze had liever niet dat hij kwam. Haar verhalen braken mij hart.
Na drie weken kwam ze niet meer langs. Ik wist niet wat er gebeurt was en ik kon haar niet bellen - een mobieltje had ze niet. Gelukkig stond ze twee week later weer aan de poort met een kleine in haar draagdoek. Ze was via een keizersnee bevallen en had nog veel pijn. Geld voor pijnstillers had ze niet. Geld voor melk voor de kleine ook niet. Samen gingen we naar de markt om voor 6 jongens en haarzelf eten in te slaan voor een week.
Toen ze weer terugkwam vroeg ze zich af of het niet beter was om de jongste jongens aan een tehuis te geven, daar zouden ze tenminste te eten hebben. De oudste jongens hadden aangeboden te stoppen met school en te gaan werken. Maar ze wilde dat niet, onderwijs was belangrijk. Ze moesten aan hun toekomst denken. Het was beter nog twee jaar zo te leven, zodat ze hun school af konden maken.
Twee week na de bevalling ging ze weer aan het werk. Haar wond was nog niet dicht, maar eten op tafel was belangrijker. Ze had ervaring in de bouw en had daarin opnieuw werk gevonden.
Hoe het nu met haar gaat weet ik niet.
