Zendeling zijn betekent concessies doen aan jezelf en aan je eigen voorkeuren. Dat realiseerde ik me van te voren. Ik had alleen niet verwacht dat spelletjes daar ook onder zouden vallen. Ik hou niet van spelletjes, het is zinloos tijdverdrijf. Als mensen me zeiden dat ze nu een spel kenden dat echt leuk en anders was wilde ik het nog wel eens uitproberen. Maar bijna altijd bleek het zinloos te zijn. Ik hou gewoon niet van spelletjes.
Hier zijn de mensen dól op spelletjes. Spelletjes van de meest onnozele soort. En niet alleen de kinderen, nee ie-de-reen. Zo speelden we laatst met de jongerengroep van de kerk een equivalent van trefbal. Ik denk niet dat ik dat nog gespeeld heb sinds de lagere school. Of wat denk u van deze: hou je handen achter je rug en steek enkele vingers op. Bij drie haal jij en je tegenspeler je handen te voorschijn. Wie het eerst de som van de vingers zegt heeft gewonnen. De verliezer moet de hand van de ander kussen. Goed voor een tijdlang vermaak.
Tot even geleden deed ik gewoon niet mee met spelletjes. Afgezien van de keren dat de groepsdruk zo hoog werd dat ik zin kreeg om te bewijzen dat er echt niets aan is. Hier heb ik helaas deze luxe niet. (Hoewel ik wel vermoed dat het de eerste en laatste keer was dat ik dat spel met de vingers speelde). De meesten weten ook niet dat ik niet van spelletjes hou. Ze zien hooguit mijn ene wenkbrauw wat omhoog gaan bij bepaalde spelen of straffen. Kaartspellen vind ik nog het minst beroerd, en mijn interesse in kaarttrucs van toen ik 15 was komt me nu erg goed uit. Maar toch denk ik dat ik me ga specialiseren in scheidsrechteren.
De meeste mensen hier houden niet van lezen. Ze snappen niet waarom ik 6 boeken op de hoek van de bank heb liggen. Misschien dat de mensen daarom van spelletjes houden, ze weten niet hoe zalig lezen kan zijn.
