Gezien op 23 maart 2011 @ Trix, Antwerpen
De avond begon met Doyle, maar dat hebben we volledig gemist. Aangezien we nogal hongerig waren na de interviews en we een Amerikaan bij ons hadden die naar onze bescheiden mening nog niet genoeg kennis had gemaakt met onze eetcultuur, waren we tijdens Doyle te vinden in de frituur. Het heeft ons erg gesmaakt.
Campus
Campus ontmoetten we reeds een aantal keren in het voorprogramma van bands die we wilden zien. Dit keer waren ze een stuk beter dan de vorige keren. De overdreven aanwezige melodische stukje die vaak de drive uit de liedjes halen, hoorden we niet. Het was een stevige show, rechttoe rechtaan. De zanger mocht wat mij betreft nog net iets minder blijven vragen om te bewegen. Die vraag begon wat saai te worden na een tijdje.
Tegelijk moet wel toegegeven worden dat zijn herhaaldelijk vragen uiteindelijk wel loonde. Bij het voorlaatste nummer begon het publiek dan toch nog redelijk te bewegen. Inside all of this is hope is dan ook een heel sterk nummer. Ze hadden beter met dit afgesloten dan met het laatste nummer (ik ken helaas de titel niet) dat krachtig begint, maar mij nog nooit tot het einde heeft kunnen vasthouden. Het is niet krachtig genoeg.
MyChildren MyBride
MCMB is genieten. Al betwijfelen we of zij er altijd evenveel hebben kunnen doen. Het publiek wil echt niet mee. En dat ligt niet aan MCMB. Waaraan dan wel? Geen idee. MCMB geeft zich volledig. De dynamiek spat van het podium. Spijtig genoeg pikt het publiek dat niet op. We zijn onder de indruk van de dankbaarheid die MCMB desondanks kan opbrengen.
Wat ook erg gesmaakt wordt, is het respect dat MCMB toont voor de eerste twee bands van de avond. MCMB is een Amerikaanse band op tour in Europa, maar ze stonden wel te kijken toen de andere bands speelden. Dit was erg mooi. Zeker geen verwaande jongens.
Na de bedanking van de eerste bands, begint een deel van het publiek zich bij Faithless wat losser op te stellen en begon de sfeer er wat in te komen. Zeker toen de zanger even later sprak over zijn verlangen naar Belgian waffles, kwam erg veel respons uit het publiek. Blij dat er toch wat dynamiek te bespeuren was.
Het eindigen met Headshot! zorgde voor een climax. MCMB smeet zich nog eens volledig en kreeg zowaar het publiek nog even mee. We waren onder de indruk dat MCMB het niet teveel aan haar hart liet komen dat het publiek eerder passief was tijdens de show. Het is een stuk moeilijker om je volledig te geven als het publiek niet mee wil, maar het viel hoegenaamd niet op dat ze het er lastig mee hadden. Op het podium werd een bom van een show gespeeld. Wij waren fan.
The Chariot
"This mic is your mic, this stage is your stage," begint zanger Josh met wat profetische woorden zouden worden. The Chariot opent met Back To Back en meteen barst het publiek volledig open. Het is duidelijk: de bezoekers zijn voor The Chariot gekomen. Ik ben zelf geen fan van de muziek van The Chariot. Daarvoor is het me te chaotisch (al zit er een uiterst verfijnde logica achter de muziek; vandaar het genre "mathcore"). Live is dit echter een van de meest indrukwekkende vertoningen die ik ooit heb gezien. Een feest voor het oog. Overal waar je kijkt op het podium (en vaak ook daarnaast) is er wel wat aan het gebeuren.
Er wordt een oproep gedaan om mee te doen bij Teach:. Onmiddellijk staan een tiental mensen op het podium mee te zingen. Heerlijk om te zien. Visueel is het optreden ongelofelijk aantrekkelijk. Na dit nummer doorkruist de bassist het publiek en komt naast me zitten op de bar waar ik post vatte. Daar blijft hij even zitten mediteren. En ik mij maar afvragen of het nu gepast zou zijn hem een pintje te trakteren. Al even plotseling gaat hij echter weer gewoon naar het podium.
Dan Smith, de zanger van Listener, is met The Chariot meegereisd en wordt erbij gehaald om mee te zingen met het liedje David De La Hoz. "Release the balloons!" schreeuwt Josh hierna en alsof het een oproep is om nog meer uit de bol te gaan, beweegt het publiek en de band nu nog uitbundiger.
En dan zijn er technische problemen. Dan Smith is er gelukkig bij om wat te dichten. Zijn poëzie is aanstekelijk, maar niet iedereen is even onder de indruk. Een aantal aanwezigen uiten hun ongenoegen, tot onze grote ergernis - alsof The Chariot wat kan doen aan de problemen. Ze doen hun best om ze op te lossen. Tijdens de technische break besef ik dat ik al een tijdje wierook ruik. En inderdaad: op de versterkers staan wierookstokjes. Die bevestigen wat me duidelijk wordt: The Chariot live is niet zomaar een optreden, het is een ervaring.
De technische problemen komen tot een eind en Josh eindigt met het vertellen van hun eerste tour in Europa die door een Belg en een Nederlander georganiseerd hebben. Ze zijn ons land dan ook erg dankbaar. Bij het spelen van The City is de drive in het publiek er een beetje uit, maar de combi van de krachtige muziek en de nog krachtere perfomance verhelpen dat héél snel.
Nog twee nummers belooft The Chariot ons. Daggers wordt ingesloten door twee fragmenten van een kinderliedjes over het geluid dat een haan maakt. Why So Serious? zegt Josh. Het mag geweten zijn dat The Chariot zichzelf niet zo serieus neemt. Tijdens het laatste nummer wordt de drum bijna volledig afgebroken. Je leest het goed: "tijdens" het nummer. De drummer blijft vrolijk verder spelen met wat nog overschiet, terwijl de zanger de stukken van het podium draagt. Helaas een te korte show, maar het heeft ons erg gesmaakt.
